Τα Μυστήρια Της Σοφίας

«Κάθε άτομο προσομοιάζει το Θεό που αυτός ή αυτή καταλαβαίνει»

Ρούντολφ Στάινερ: Η Φύση της Παρθένου Σοφίας

---

Thanks to the amazing study group from Greece for this translation. This is a remarkable gift to the Glass Bead Game. Thank you.

Readers, to read a portion of the English version click on headline just below.

Who is Sophia?

---

Ποιά είναι η Σοφία?

Πρόκειται για μια άμορφη ‘αρχέγονη ουσία’, μια δυαδικότητα ουράνιου και γήινου, η πνοή που υφαίνει στο στημόνι της Αρσενικής Τριάδας;

Μήπως, πάλι, η Σοφία είναι μια ομάδα συζυγιών που συνενώθηκαν με την Αρσενική Τριάδα;

Πολλοί ανθρωποσοφιστές συγγραφείς, ακόμη και μετά τα στοιχεία που μας έδωσε ο Στάινερ για την Ίσιδα, την Ίσιδα-Σοφία, εκφράζουν εντελώς διαφορετικές απόψεις για το ποια είναι αυτή η πολύπλευρη οντότητα.  Ο Ρούντολφ Στάινερ είπε επανειλημμένως ότι θα μπορούσε να γραφτεί λεπτομερής βιογραφία της οντότητας της Ίσιδας-Σοφίας-Θεοσοφίας-Φιλοσοφίας-Φύσης-Ανθρωποσοφίας και, με μια πρώτη ματιά, φαίνεται ότι είπε ελάχιστα γι’ Αυτήν. Στο βιβλίο του Αινίγματα της Φιλοσοφίας ο Στάινερ περιγράφει την ανάπτυξη της φιλοσοφίας και υποδεικνύει ότι είναι μια οντότητα που εξελίσσεται παράλληλα με την ανθρώπινη διανοητική και πνευματική ανάπτυξη από το 2100 π.Χ.  Επιπλέον, περιγράφει την Ανθρωποσοφία ως οντότητα 42 ετών (χωρίς φυσικό σώμα), η οποία διαπερνά το άτομο κάθε φορά που γίνεται ένα βήμα πνευματικής εξέλιξης.

Ο Στάινερ είπε ότι Αυτή βρισκόταν ήταν παρούσα όταν τοποθετήθηκε ο θεμέλιος λίθος στο Γκετεάνουμ και στο Συνέδριο των Χριστουγέννων.  Ποιά είναι, λοιπόν, η οντότητα Σοφία και πώς θα την ξεχωρίσει ένας επιστήμονας του πνεύματος μέσα στις πολλές και διάφορες απόψεις που αφορούν την ύπαρξή της;  Μπορούμε να ‘ξεσκεπάσουμε’ τις μυστηριώδεις ενδείξεις που μας έδωσε ο Στάινερ και να ανακαλύψουμε τη βιογραφία της Σοφίας;

Μια από τις πλέον αποδεκτές εκδοχές για τη Σοφία υποστηρίζει ότι Αυτή είναι, κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο, το Άγιο Πνεύμα.  Έτσι, λοιπόν, Αυτή βρίσκεται στην ιερή λογοτεχνία ως μία από τις δημιουργικές (ή προσλαμβάνουσες) αρχές που ήταν παρούσες  κατά τη στιγμή της δημιουργίας. Είναι θαυμαστό μυστήριο πώς ένας μη-εκδηλωμένος Θεός (κανείς από όσους είδαν τον  Θεό δεν έζησε) εκδηλώνει το δημιουργηθέν Σύμπαν.  Συχνά, λοιπόν, η Σοφία βρίσκεται εκεί τη στιγμή της δημιουργίας ως ‘αντανάκλαση’, ως ‘καθρέφτης’ ή ως ‘Επιφάνεια’ του Θεού Πατρός.  Αλλά τη στιγμή της δημιουργίας της παραγκωνίζεται ή υποβιβάζεται από τη θέση Της ως Δημιουργού σε θέση δημιουργήματος του Πλάστη.  Αναλαμβάνει τον ρόλο του δημιουργηθέντος και όχι του δημιουργούντος.

Είναι προφανής η λογική ανάγκη για μια θηλυκή παρουσία στη δημιουργία: Ποιος γεννά απόγονους στη Φύση; Πώς θα μπορούσε η Γήινη φύση να είναι τόσο ριζικά διαφορετική από ό,τι συνέβη σε συμπαντικό επίπεδο όπου υποτίθεται ότι το ‘αρσενικό’ γέννησε το δημιούργημα;

Στη διάρκεια της Ιστορίας, καθώς οι πατριαρχικές περίοδοι έφερναν στο προσκήνιο έναν αρσενικό θεό, η έκφανση της θηλυκής θεότητας θαβόταν όλο και βαθύτερα με το πέρασμα του χρόνου, έως ότου εξαφανίστηκαν όλες οι πλευρές της θηλυκής θεότητας, σε σημείο που πολλοί αναγνώστες αυτού του άρθρου θα το παρατήσουν ως αιρετικό.  Η σκέψη και μόνο μιας θείας θηλυκής οντότητας, ομόλογης της θείας αρσενικής οντότητας επαρκεί για να αγνοηθούν οι περαιτέρω σκέψεις του συγγραφέα.

Η Σοφία, ως Δημιουργός, ως Θεά της Σοφίας και ως Μητέρα των Όλων έχει εκθρονιστεί, γεγονός που ο Στάινερ αποκαλεί δολοφονία της Ίσιδας από τον Λούσιφερ.  Στην περίπτωση αυτή ο Λούσιφερ εκπροσωπεί την ανθρώπινη ευφυία.  Πράγματι, οι άνθρωποι ωφελήθηκαν πάρα πολύ από το δώρο της ευφυίας που τους έδωσε ο Λούσιφερ, όπως επίσης και η διαδικασία της ‘πτώσης από τον ουρανό’ ήταν απαραίτητη για την ανάπτυξη της ατομικής συνειδητότητας και της επίγνωσης του Εγώ.  Ωστόσο, η συνεχής κίνηση προς τα μπρος με βάση της γήινη ευφυία εμποδίζει την πνευματική άνοδο προς την εξέλιξη της Οπτασιακής Γνώσης, της Εμπνευσμένης Γνώσης και της Φωτισμένης Γνώσης.

Όπως μας δείχνει ο Στάινερ, ο Λούσιφερ τελικά αποκαθίσταται και γίνεται μέρος του Αγίου Πνεύματος, πράγμα που βοηθά να επανέλθει η Ίσιδα-Σοφία στην ανθρωπότητα.  Με άλλα λόγια, από το 2100 π.Χ., το σκεπτόμενο ανθρώπινο όν έκρυψε την Ίσιδα-Σοφία πίσω από το φυσικό κόσμο και σήμερα το Άγιο Πνεύμα βοηθά την επάνοδό Της.  Το Άγιο Πνεύμα εργάζεται από κοινού με την επαναφυπνισθείσα Ίσιδα-Σοφία και, άρα, πρόκειται για δυο σαφώς διαφορετικές οντότητες.  Πρόκειται για λεπτή διαφορά που, όμως, προκαλεί σύγχυση σε πολλούς ανθρωποσοφιστές διανοητές.  Η Σοφία δεν είναι το Άγιο Πνεύμα.  Παρ’ όλα αυτά, έχει την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος στη λύτρωση του Λούσιφερ, στην επανεμφάνισή Της ως Συμπαντικής Σοφίας που γίνεται ανθρώπινη σοφία.

Ο Στάινερ μας παρέχει τη σαφήνεια που χρειαζόμαστε ως πνευματικοί ερευνητές, ώστε να διαχωρίσουμε τη βιογραφία της Σοφίας από οποιαδήποτε άλλη οντότητα, ακόμη και από το Άγιο Πνεύμα.  Όπως περιγράφεται στην παρούσα εργασία, οι λεπτομερείς βιογραφίες των δυο Σοφιών (της Ουράνιας και της Γήινης) περιγράφονται πολύ καλά από τον Στάινερ.  Αν είτε η Ουράνια Σοφία είτε η Γήινη Σοφία ήταν το Άγιο Πνεύμα, οι βιογραφίες που μας έδωσε ο Στάινερ θα ήταν εξ ολοκλήρου λανθασμένες.  Για παράδειγμα, ενώ το Άγιο Πνεύμα ενεργούσε ως αγγελιαφόρος του Θεού προς τη Μαρία, τον Ιωσήφ και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, οι δυο Σοφίες είχαν άλλα καθήκοντα.  Η Ουράνια Σοφία, που αναφέρεται ως το σύνολο των εργασιών των Κυριοτήτων, βοηθούσε τη Μαρία και τον Ιησού (τους Παραδείσιους Δίδυμους) στην ενσάρκωσή τους, καθώς και την ψυχή της ‘άλλης’ Μαρίας να δεχτεί την Παραδείσια Εύα στην ψυχή της.  Η Γήινη Σοφία, η Ανθρωποσοφία, διαπερνούσε ενεργώς όλες τις οντότητες που παρακολουθούσαν τη ζωή, τον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού και αποτύπωνε αυτές τις πνευματικές εξελίξεις στην αιθερική σφαίρα.  Tην εποχή του Μυστηρίου του Γολγοθά η Ανθρωποσοφία ήταν 21 ετών και συνέχισε να εξελίσσεται παράλληλα με τους ανθρώπους, όσο αυτοί αναπτύσσονταν, συμπεριλαμβανομένης της Μαρίας, του Ιησού και άλλων, των οποίων η συνειδητότητα εξελισσόταν εκείνη την περίοδο.

Η Ανθρωποσοφία (η Γήινη Σοφία ή Ίσιδα-Σοφία) ή η Ουράνια Σοφία (η Οντότητα Σοφία των Κυριοτήτων) δεν μπορεί να είναι το Άγιο Πνεύμα, επειδή έχουν εντελώς διαφορετικές βιογραφίες.  Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι στην Ανθρωποσοφία που ήταν αναπτυγμένο όταν κατέβηκαν την Πεντηκοστή οι γλώσσες της φωτιάς και έφεραν το Άγιο πνεύμα στους Μαθητές του Χριστού.  Πράγματι, η Ανθρωποσοφία και το Άγιο Πνεύμα συνεργάζονται στενά και είναι δυνατόν να τα εκλάβουμε ως την ίδια οντότητα, αλλά δεν είναι.  Ας συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τη βιογραφία Της.

Η Ανθρωποσοφία εργάζεται στη σφαίρα των αγγέλων αναπτύσσοντας Οπτασιακή Γνώση, όπως κάνει και το Άγιο Πνεύμα.  Η διαφορά έγκειται στο εξής: η Ανθρωποσοφία προετοιμάζει την ψυχή να ανέλθει από την Αισθαντική Ψυχή στη Νοητική Ψυχή και στη Ψυχή Συνείδησης, οπότε αναπτύσσεται η Οπτασιακή Γνώση.  Τα εξαγνισμένα μέρη της ψυχής συνδυάζονται για να γίνουν η Παρθένος Σοφία, η εξαγνισμένη Ψυχή Συνείδησης (που ονομάζεται και Πνευματική Ψυχή).  Τότε το Άγιο Πνεύμα, που αποκαλείται Εαυτός-Πνεύμα, μπορεί να διαχυθεί μέσα στην Παρθένο Ψυχή, που είναι πια προετοιμασμένη να το δεχτεί.

Η Ανθρωποσοφία εργάζεται για να προετοιμάσει την Παρθένο Σοφία να εισέλθει στη σφαίρα των αγγέλων όπου η Οπτασιακή Γνώση συμβιώνει με το Άγιο Πνεύμα, τον Εαυτό-Πνεύμα.  Αυτή η συνένωση περιγράφεται με μεγάλη λεπτομέρεια από τον Στάινερ, που μας λέγει ότι το υψηλότερο τμήμα της Ψυχής Συνείδησης, η Πνευματική Ψυχή, σταχυολογεί από τον κόσμο τις αιώνιες σκέψεις που βρίσκονται πίσω από τις εντυπώσεις των αισθήσεων.  Το Γήινο εγώ αυτό που προκύπτει από τον συνδυασμό όλων των αιώνιων σκέψεων που συνέλεξε η Παρθένος Σοφία από τον κόσμο των ‘ψευδαισθήσεων’ παραδίδεται στον ανώτερο εαυτό στον Εαυτό-Πνεύμα, για να αναπτύξει το ανώτερο εγώ.  Οι άνθρωποι έχουν τρία εγώ, το πρώτο ‘γήινο’ εγώ μετασχηματίζεται στο ‘ανώτερο’ εγώ που βρίσκεται στη σφαίρα του Εαυτού-Πνεύματος.  Αυτό είναι το ατομικό ανώτερο εγώ.  Η Σοφία είναι η μαία αυτής της διαδικασίας ανάληψης.  Η Σοφία μάς βοηθά να συνδεθούμε με τον προσωπικό φύλακα άγγελό μας, που μας οδηγεί στο Άγιο Πνεύμα του Χριστού.  Στο απώτερο μέλλον η ανθρωπότητα θα έχει εξελιχθεί στη σφαίρα των αγγέλων, όπου ζει η Οπτασιακή Γνώση ως αρχετυπικές σκεπτομορφές που ακατάπαυστα δημιουργούν.

Στις μελλοντικές εκείνες εποχές, η Σοφία θα βαδίζει ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους και θα συζητά μαζί τους, όποτε η Σοφία (Wisdom) θα είναι παρούσα στη σκέψη (Οπτασιακή Γνώση).  Σε όλες τις περιπτώσεις, η διάδραση με την (οντότητα) Σοφία θα οδηγεί στη Σοφία της Αγάπης του Χριστού και στη βαθειά κατανόηση της συμπαντικής φύσης Του.  Δια της κατανόησης και ενσωμάτωσης της Σοφίας του Χριστού αποκτούμε την ικανότητα να λυτρώσουμε το Δένδρο της Γνώσης.  Τρώγοντας το φρούτο φέραμε θάνατο στον Κήπο της Εδέμ, σήμερα όμως τρώμε το φρούτο για να ζήσουμε και να γίνουμε θεοί, που γνωρίζουν την αιωνιότητα, που έχουν επίγνωση της αθανασίας τους και της Χριστικής δύναμης που υπερνικά τον θάνατο για πάντα.

Όταν αναλογιζόμαστε τη βιογραφία της οντότητας της Σοφίας από τις τάξεις των Κυριοτήτων, συναντούμε μια σύνθετη περιγραφή των συμπαντικών πράξεων που φθάνουν στο μακρινό παρελθόν, μέχρι την ενσωμάτωση-Ήλιος της Γης, όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι αρχάγγελοι ως δώρα των Οντοτήτων της Σοφίας.  Η Οντότητα της Συμπαντικής Σοφίας χρησιμοποίησε τις συνδυασμένες προσπάθειες των Κυριοτήτων κατά τη διάρκεια της ενσωμάτωσης-Ήλιος για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα του φωτός μέσα στην οποία βρήκαν τη ζωή τους οι αρχάγγελοι.  Η Οντότητα της Σοφίας εργάζεται μέσω του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που είναι ο Ηλιακός Αρχάγγελος που επίσης αποκαλείται ‘έκφανση του Χριστού’.  Στη σφαίρα των αρχαγγέλων, το Πνεύμα-Ζωής, η οντότητα της Σοφίας εργάζεται μέσω του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ιδιαίτερα στην εποχή μας που άρχεται από τον Μιχαήλ.  Ο Χριστός ο Ίδιος εργάζεται στη σφαίρα του Πνεύματος-Ζωής και δημιουργεί τα Ύδατα της Ζωής που αναβλύζουν από τη Νέα Ιερουσαλήμ και το Δένδρο της Ζωής.  Η Συμπαντική Οντότητα της Σοφίας και ο Χριστός (η Συμπαντική Οντότητα της Αγάπης) συνενώνονται στη σφαίρα του Πνεύματος-Ζωής.  Συνδέονται στη μυστηριώδη σύζευξη που εμφανίζεται ως ο γάμος της Παρθένου Σοφίας με τον αμνό του Θεού – της Σοφία με τον Χριστό.  Αυτή την εξέλιξη της Συμπαντικής Σοφίας του Χριστού υπέδειξε ο Ρούντολφ Στάινερ ως τον στόχο της εποχής της Ψυχής Συνείδησης, δηλαδή την επίτευξη της ‘Σοφίας του Χριστού’.

Πολύ σπάνια αναφέρεται ότι η Συμπαντική Οντότητα της Σοφίας, όπως ακριβώς ο Χριστός (το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας), κατήλθε μέσω των τάξεων Ιεραρχιών κατώτερων από Αυτήν, μέχρις ότου εμφανίστηκε στη Γη.  Ο Χριστός χρησιμοποίησε ως ‘όχημα’ το σώμα του Ιησού από τη Ναζαρέτ (η ‘Αδελφή Ψυχή του Αδάμ’, ο ‘Παραδείσιος Αδάμ’, ο ‘Αδάμ Κάντμον’), ένα αγνό σώμα το οποίο δεν είχε ποτέ πριν υλική ενσάρκωση, για τρία χρόνια, από το Βάπτισμα στον Ιορδάνη μέχρι τον θάνατό Του.  Ο Χριστός ολοκλήρωσε τις συμπαντικές Του πράξεις ως ‘Υιός’ του Θεού Πατρός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας.  Ο Χριστός χρησιμοποίησε το σύνολο των δυνάμεων των Ελοχίμ επί του Ηλίου ως όχημα για την κατάβασή Του μέσω των ιεραρχιών των Ελοχίμ, των Αρχών, των Αρχαγγέλων, των Αγγέλων και των Ανθρώπων.  Όπως ο Χριστός κατερχόταν δια μέσου καθεμιάς από τις τρεις αυτές τάξεις, εκτελούσε πράξεις για να βοηθήσει την ανθρωπότητα να αναπτύξει το βασικό θεμέλιο, που χρειάζεται για την ελεύθερη, εξατομικευμένη σκέψη.  Αυτές οι πράξεις ονομάζονται οι ‘προ-Γήινες’ πράξεις του Χριστού για τις οποίες μίλησε πάρα πολλές φορές ο Στάινερ.  Τα δώρα που έδωσε ο Χριστός στην ανθρωπότητα μέσω αυτών των προ-Γήινων πράξεων του, αναφέρονται ως: όρθια στάση, ομιλία και σκέψη.  Ο Στάινερ χαρακτήρισε, εξάλλου, αυτές τις τρεις πράξεις ως εξισορρόπηση των δυνάμεων του ζωδιακού, των πλανητών και της Γης.  Αναφέρει, επίσης, ότι αυτές οι πράξεις είναι δυνατόν να χαρακτηριστούν ως εναρμονίζουσες την καρδιά και τα έξη κύρια όργανα (πλανήτες), καθώς και τις ιδιότητες της ψυχής, δηλαδή, το σκέπτεσθαι, το αισθάνεσθαι και το βούλεσθαι.

Και η κοσμική Οντότητα της Σοφίας (Κυριότητες) κατήλθε επίσης δια μέσου των τάξεων των Ιεραρχιών, που βρίσκονται κάτω από τις Κυριότητες. Η Ουράνια Σοφία κατήλθε μέσω των οντοτήτων της Σοφίας (Κυριότητες), της Κίνησης (Δυνάμεις) και της Μορφής (Ελοχίμ), οι οποίες κατοικούν στον ήλιο και στους πλανήτες.  Κατόπιν, δια μέσου των τάξεων των Αρχών, των Αρχαγγέλων και των Αγγέλων κατήλθε στην ανθρώπινη σφαίρα, φωτίζοντας από ψηλά τη Μαρία (την αποκαλούμενη ‘Μητέρα του Ιησού’).  Η φώτιση της Μαρίας της Ιερουσαλήμ ήταν τόσο βαθειά, που μέσω αυτής (η Μαρία) αποκατέστησε την ‘πτώση στην ύλη’, ενώνοντας τη Σοφία που κατέβηκε από ψηλά με τη σοφία που Της δόθηκε από τον Ιησού πριν από την βάπτισή Του.  Μπορούμε να πούμε, λοιπόν, πως η Μαρία από την Ιερουσαλήμ, που ήταν η Εύα σε προηγούμενη ζωή, αποκατέστησε την εκδίωξη από τον Κήπο της Εδέμ, με τη συνένωση με τον ανώτερο εαυτό της που της έφερε η Οντότητα της Κοσμικής Σοφίας.  Η Μαρία της Ιερουσαλήμ λειτούργησε ως “όχημα” όχι μόνο για την Συμπαντική Οντότητα της Σοφίας και τη σοφία του Ιησού από τη Ναζαρέτ, αλλά και για την ‘Αδελφή Ψυχή της Εύας’, (‘της Παραδείσιας Εύας’, της ‘Εύας Κάντμον’), που, όπως και η ‘Αδελφή Ψυχή του Αδάμ’, παρέμεινε πίσω στον Παράδεισο μέχρις ότου ενσαρκώθηκε για πρώτη φορά ως Μαρία από τη Ναζαρέτ.

Ο γάμος στη Νέα Ιερουσαλήμ τελείται μεταξύ του ανώτερου εγώ μας (Εαυτός-Πνεύμα) και της Οντότητας του Χριστού ως του Χριστοποιημένου Εαυτού μας, του Πνεύματος Ζωής.  Είναι ο γάμος της Παρθένου Σοφίας με τον Αμνό του Θεού, που προκαλεί την κάθοδο της Νέας Ιερουσαλήμ και την καρποφορία του Δένδρου της Ζωής, καθώς από τη βάση του πηγάζουν τα Ύδατα της Ζωής προς τέσσερις κατευθύνσεις.  Εξάλλου, η περιγραφή αυτή είναι και το συμπαντικό αρχέτυπο της συνένωσης των Κοσμικών Οντοτήτων, που εργάζονται μέσα στις τάξεις των Κυριοτήτων και των Ελοχίμ, της Σοφίας με τον Χριστό.

Ο Στάινερ περιγράφει τον γάμο του Χριστού και της Σοφίας.  Δίνει, επίσης, στοιχεία για τα προ-Γήινα επιτεύγματα του Χριστού, τα οποία συνόδευσε και ‘γέννησε’ η Σοφία (Κυριότητες) πάνω στον ήλιο.  Η Σοφία βοήθησε τον Χριστό να προσφέρει δώρα στη δημιουργία του ανθρώπινου όντος από τον ήλιο, όπου δημιουργήθηκε η αρχετυπική μορφή του ανθρώπινου όντος.  Οι ‘Αδελφές Ψυχές’ του Αδάμ και της Εύας, που ονομάζονται στην Εβραϊκή παράδοση Αδάμ Κάντμον και Εύα Κάντμον, έμειναν στον ήλιο (παράδεισο), στη ‘Μητρική Φωλιά της Ανθρωπότητας’, μέχρις ότου προετοιμάστηκε λεπτομερώς η ολοκληρωμένη μορφή του ανθρώπινου όντος, ως ελεύθερου στοχαστή, τη στιγμή της ενσάρκωσης της Μαρίας από τη Ναζαρέτ και του Ιησού από τη Ναζαρέτ (‘Παραδείσιοι Δίδυμοι’).  Η Σοφία και ο Χριστός από ψηλά, διοχέτευαν στην ανθρωπότητα αυτό που της χρειαζόταν για την διανοητική και πνευματική της ανάπτυξη, ενώ οι παραδείσιοι δίδυμοι του Αδάμ Κάντμον και της Εύας Κάντμον παρέμεναν προστατευμένοι από τις γήινες δυνάμεις της ‘πτώσης’.  Η Σοφία και ο Χριστός συνεργάστηκαν από τον ήλιο, μέσω των τάξεων των Αρχών, των Αρχαγγέλων και των Αγγέλων για να δημιουργήσουν τη μορφή της ανθρωπότητας και να διασφαλίσουν τη δημιουργία και τη διατήρηση των σφαιρών του Εαυτού-Πνεύματος, του Πνεύματος-Ζωής και του Ανθρώπου-Πνεύματος.  Οι σφαίρες αυτές είναι πέραν τόπου και χρόνου και σχετίζονται άμεσα με τη λύτρωση του αστρικού (Εαυτός-Πνεύμα), αιθερικού (Πνεύμα-Ζωής) και φυσικού (Άνθρωπος-Πνεύμα) σώματος.  Οι σφαίρες αυτές, όπως το φυσικό, το αιθερικό και το αστρικό σώμα, που δημιουργήθηκαν από τις προσπάθειες του Χριστού και της Σοφίας, επιστρέφουν τώρα στις σφαίρες των Aγγέλων, των Aρχαγγέλων και των Αρχών από τις οποίες προήλθαν.  Πρόκειται για έναν πραγματικό γάμο μεταξύ των λυτρωθέντων κατώτερων σωμάτων με τα αντίστοιχά τους στον πνευματικό κόσμο.

Όπως αποκαλούμε τον Χριστό ‘Υιό του Θεού’, έτσι μπορούμε να αποκαλέσουμε και την Κοσμική Οντότητα της Σοφίας, (η οποία χρησιμοποίησε το σύνολο των Κυριοτήτων ως ‘όχημα’ για να κατέλθει στην οντότητα της Μαρίας), ‘Θυγατέρα της Σοφίας’, η οποία συνεργάζεται με τον Χριστό στη σφαίρα του Πνεύματος Ζωής, εκεί όπου ζουν οι εμπνευσμένες γνώσεις.  Μπορούμε να δούμε δυο διακριτές Οντότητες στη Σοφία τη Θυγατέρα (Σοφία των Κυριοτήτων), η οποία συνεργάστηκε με τον Χριστό, τον Υιό: τη ‘γήινη’ και την ‘ουράνια’ Σοφία.  Η οντότητα Ανθρωποσοφία (η ‘γήινη’ Σοφία) εξελίχθηκε στο πέρασμα του χρόνου παράλληλα με την ανθρώπινη συνειδητότητα.  Μπορούμε να αποκαλέσουμε την Ανθρωποσοφία και Αγία Σοφία, διότι εξελίσσεται από κοινού με το Άγιο Πνεύμα στη σφαίρα των αγγέλων (Εαυτός-Πνεύμα).  Μπορούμε να πούμε ότι, όπως η Κοσμική Οντότητα της Σοφίας (Σοφία η Θυγατέρα) και ο Χριστός (ο Υιός) συνεργάστηκαν πολύ στενά, έτσι και το Άγιο Πνεύμα συνεργάζεται με την Οντότητα της Ανθρωποσοφίας (Αγία Σοφία) στη σφαίρα των αγγέλων, εκεί όπου η Οπτασιακή Γνώση ζει στον Εαυτό-Πνεύμα.

Μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε τις δραστηριότητες των δυο διαφορετικών οντοτήτων, της ‘ουράνιας’ και της ‘επίγειας’ Σοφίας, οι οποίες δημιουργούν δυο διαφορετικές βιογραφίες.  Έχει ειπωθεί ότι οι δύο βιογραφίες συνδέονται αναπόσπαστα με δυο από τις τρεις οντότητες της Αρσενικής Τριάδας.  Η Ουράνια Σοφία και η Γήινη Σοφία τείνουν να αντικατοπτρίζουν το έργο του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος.  Αμφότερες οι Σοφίες φαίνεται να ενδυναμώνονται από μια δύναμη πέραν της τάξης τους στην ιεραρχία.  Ο Χριστός ήρθε από την Αγία Τριάδα και ‘χρησιμοποίησε’ τα επτά Ελοχίμ ως ‘όχημα’ (φορέα).  Η Ουράνια Σοφία ‘χρησιμοποίησε’ ως φορέα τις συνδυασμένες δυνάμεις των Κυριοτήτων.  Αφού ο Χριστός προήλθε από την Αγία Τριάδα, η Κοσμική Σοφία πρέπει να είχε προέλθει από κάπου πριν ‘χρησιμοποιήσει’ τις Κυριότητες ως φορέα.  Όλες σχεδόν οι θρησκείες και οι μυθολογίες αναφέρουν ότι η δημιουργία προήλθε ή δωρίστηκε από τη Μεγάλη Θεά ή τη Μητέρα των Όλων.  Αυτή η πλευρά της μυθολογίας, της θεολογίας και των αρχαίων δοξασιών είναι σχεδόν παγκόσμια.  Γι’ αυτό και κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί: Μήπως ο Ρούντολφ Στάινερ υπέδειξε σαφώς το τρίτο πρόσωπο της Θηλυκής Αγίας Τριάδας, την πρωταρχική Μητέρα;  Αν, όντως, συνέβη αυτό είναι ο πρώτος που εισήγαγε την έννοια της Θηλυκής Αγίας Τριάδας.

Πράγματι, ο Ρούντολφ Στάινερ υπέδειξε τη βιογραφία της Μεγάλης Θεάς, της Μητέρας των Όλων.  Πρώτα απ’ όλα, όμως, πρέπει να διευκρινιστεί ότι τα μυστήρια της Σοφίας ήταν ακόμα μυστικά την εποχή του Στάινερ.  Εξάλλου, και εκείνος υπέδειξε ότι τα μυστήρια της Σοφίας δεν θα αποκαλύπτονταν πλήρως μέχρι την Έκτη Εποχή, την οποία ονόμασε Ρωσική (ή Σλαβική) εποχή, μια εποχή που χρονικά απέχει χίλια τουλάχιστον χρόνια. Ο Στάινερ δεν είχε την ελευθερία να μιλήσει ανοιχτά για τα μυστήρια αυτά, είπε, ωστόσο, επανειλημμένα ότι αυτό που έχουμε ανάγκη στην εποχή μας είναι ‘η Σοφία του Χριστού’.  Περιέγραψε δυο από τις τρείς μορφές της Θηλυκής Αγίας Τριάδας με μεγαλύτερη λεπτομέρεια από οποιονδήποτε άλλον προγενέστερό του και, έτσι, προχώρησε όσο κανένας άλλος πνευματικός ερευνητής στην αποκάλυψη της πραγματικής φύσης της Σοφίας.  Το σύνολο του έργου του Στάινερ αφορούσε την αποκάλυψη της Σοφίας του Χριστού.  Μπορούμε να πούμε ότι η πνευματική εργασία του Στάινερ ήταν η Σοφία, η Ανθρωποσοφία.

Μπορεί να αναρωτηθείτε, λοιπόν: ‘Αν η Σοφία αντικατοπτρίζει τον Θεό-Κεφαλή–ο οποίος είναι Τριάδα- τότε γιατί να μην είναι, επίσης, Τριάδα και η Σοφία;’

Το ερώτημα αυτό απασχολούσε τον συγγραφέα πολλά χρόνια μέχρι την ανακάλυψη ορισμένων περικοπών από τον Στάινερ που άρχισαν να φωτίζουν το μυστήριο που είχε κρατήσει εκείνος μυστικό στην εποχή του.  Στο τέλος μια διάλεξης που έδωσε στους εργάτες, απαντώντας σε κάποιες ερωτήσεις, ο Στάινερ σχολίασε ότι οι συνδυασμένες προσπάθειες των ιεραρχιών αναγγέλλονται ως η λέξη ‘πόνος’.  Όταν ρωτήθηκε αν υπήρχε άλλη λέξη που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, δήλωσε: ‘Ναι, αναγγέλλουν το όνομα της Μεγάλης Θεάς, της Μητέρας των Όλων’.  Αυτή είναι, λοιπόν, η Μητέρα αμφότερων των Σοφιών ή το πρώτο πρόσωπο της Θηλυκής Αγίας Τριάδας: της Μητέρας, της Θυγατέρας και της Αγίας Σοφίας.

Σε άλλα σημεία, ο Στάινερ αναφέρει, επίσης, ότι οι αρχαίοι γνώριζαν ως ‘Μητέρες’ τις προηγούμενες ενσαρκώσεις της Γης (Κρόνος, Ήλιος, Σελήνη).  Ο Γκαίτε μίλησε με ακρίβεια στον Φάουστ για την παράδοση αυτή, με τρομακτικές περιγραφές της ‘Σφαίρας των Μητέρων’ και του φόβου τον οποίο ενσταλάζουν σε όποιον τις συναντήσει.  Ο Στάινερ υπέδειξε ότι αυτές οι ‘Μητέρες’ ήταν οντότητες που εξύφαναν τη διάστασή μας (τη σφαίρα μας) με όλες τις προσπάθειες, τις θυσίες και τις δωρεές των εννέα ιεραρχιών, κατά τη διάρκεια του αρχαίου Κρόνου, του αρχαίου Ήλιου και της αρχαίας Σελήνης.  Οφείλουμε το παρελθόν μας στα δώρα αυτών των Μητέρων και αυτές αποτελούν τη βάση για την καθολική πίστη στην Τριπλή Θεά της γέννησης, του θανάτου και της επαναγέννησης.  Είναι ατελείωτες οι τριπλές θεότητες ή τριαδικές θηλυκές δυνάμεις που βρίσκουμε σε μύθους και σε αρχαίες δοξασίες.  Η πρωτοκαθεδρία της Θηλυκής Τριάδας είναι εμφανής σε όλες τις θρησκείες και οι μεταγενέστερες αρσενικές προεκτάσεις προέρχονται από αυτές τις πηγές.  Γι’ αυτό οι δυο Τριάδες, η Αρσενική και η Θηλυκή, είναι τόσο συμβατές και ατελείς χωρίς το ήμισυ που απουσιάζει.

Δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς τη Μητέρα Θεά στην Ανθρωποσοφία, αν αφαιρεθούν οι παρωπίδες της κατήχησης του παρελθόντος.  Ο Στάινερ μάς λέει ότι οι Μητέρες ήταν τρεις και έγιναν μία.  Ήταν τρείς αδελφές που ήταν γνωστές ως οι Μητέρες του Πόνου, που έγιναν η Ένδοξη Μητέρα.  Ήταν ιστορική αναγκαιότητα να γίνουν μια Μητέρα οι τρεις Μητέρες.  Αυτό φαίνεται στη σκέψη ότι η αρχική ‘Μητέρα της Δημιουργίας’ αντικατόπτριζε τον Θεό-Κεφαλή που ήταν Τριάδα.  Έτσι, η αρχική Μητέρα θεωρούνταν ως τριάδα, επειδή Αυτή θα γινόταν τριάδα μέσω των πράξεων της Θυγατέρας και της Αγίας Σοφίας, δημιουργώντας, έτσι μια τριάδα που αντικατοπτρίζει τέλεια την Αρσενική Τριάδα.  Οι Μητέρες έτικταν τη δημιουργία μέχρις ότου οι Κυριότητες (Σοφία) και τα Ελοχίμ (Χριστός) εισήλθαν στην εξέλιξη του ανθρώπινου όντος (Γη) και έδωσαν τα δώρα που βοήθησαν τις Μητέρες (Κρόνο, Ήλιο, Σελήνη) να αναπτύξουν το ανθρώπινο όν ως ελεύθερο στοχαστή (δέκατη ιεραρχία).  Κατόπιν, το 2100 π.Χ., η Ανθρωποσοφία (Αγία Σοφία) ενσαρκώθηκε και συμπλήρωσε την εκδήλωση της Θηλυκής Θεϊκής Τριάδας.  Κάθε μέλος της Θηλυκής Θεϊκής Τριάδας μοιράζεται τη δύναμη, τη σοφία και την αγάπη με τα άλλα δυο μέλη.

Οι θηλυκές ιδιότητες που εμπλέκονται στη δημιουργία, καταστροφή και επαναγέννηση του σύμπαντος και της ανθρωπότητας έχουν περιθωριοποιηθεί.  Η θρησκευτική πατριαρχία έχει κρατήσει την Ίσιδα-Σοφία κρυφή και ανίσχυρη.  Σκεφτείτε μόνο τη λέξη ‘ISIS’ (εννοεί το Ισλαμικό Κράτος της Μ. Ανατολής) στη σύγχρονη παγκόσμια επικαιρότητα και αναλογιστείτε πώς έχει ξεριζωθεί καθετί θηλυκό στους πολιτισμούς αυτούς.  Ακόμη και το ανθρώπινο θήλυ έχει κρατηθεί κρυφό από τη δημόσια θέα, μόνο με δυο μάτια να φαίνονται πίσω από τα βαριά ενδύματα, εκεί όπου η αρσενική δύναμη κυριαρχεί στη θρησκεία, στον πολιτισμό και στη γεωπολιτική.  Αυτή δεν είναι η Ίσιδα-Σοφία της ελπίδας, της σοφίας και της αγάπης, αλλά μια διαστροφή της Ίσιδας, σύμβολο του φόβου, της αμφιβολίας και του μίσους.  Πραγματικά, αυτό που βλέπουμε είναι η πλήρης και ολοκληρωτική εκρίζωση κάθε άποψης του θηλυκού, Ουράνιου και Γήινου.

Η θηλυκή Αγία Τριάδα ζωντανεύει όταν βλέπουμε κάθε μία από τις τρεις ξεχωριστές βιογραφίες της Σοφίας και αγκαλιάζουμε τη χαμένη θεϊκή θηλυκότητα στις ζωές μας, στις θρησκείες και στους πολιτισμούς μας.  ας παραμερίσουμε τη σύγχυση και τις εικασίες καθώς έρχονται στο φως όσα έχει υποφέρει η Θηλυκή Αγία Τριάδα για την εξέλιξη του ανθρώπου.  Ένα αληθινό συμπαντικό ειδύλλιο βαθύτατης αγάπης και συνένωσης προβάλλει μπροστά στα μάτια μας όταν αντικρύζουμε τα χρυσά ίχνη της Σοφίας.  Δεν έχει τέλος η διαφώτιση της ανθρώπινης εξέλιξης που προκύπτει όταν συνδέσουμε τις δυο Τριάδες, την Αρσενική και την Θηλυκή, αφού ολοκληρώνεται η δημιουργία και έρχονται στο επίκεντρο τα μυστήρια του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.  Χρειαζόμαστε την επαναγέννηση της Ίσιδας-Σοφίας καθώς η θηλυκή θεϊκή φύση λυτρώνεται και ανυψώνεται σε θέση σεβασμού, εκτίμησης και ευλάβειας.  Πρέπει να αναζητήσουμε και πάλι τα μυστήρια της Σοφίας, καθώς το ‘αιώνιο θήλυ μας καλεί προς τα άνω και προς τα εμπρός’.

Πρέπει, επίσης, να βρούμε και να αναστήσουμε την αφοσίωση στη Σοφία, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ευθυγραμμιστούμε με τον Χριστό, το Άγιο Πνεύμα και τον Πατέρα Θεό.  Η Σοφία και ο Χριστός είναι ένα: Χριστός-Σοφία.  Το Άγιο Πνεύμα συνεργάζεται με την Αγία Σοφία.  Ο Πατήρ ολοκληρώνεται με τη συνένωσή του με τη Μητέρα της δημιουργίας, την αρχέγονη ουσία της οδύνης, της θυσίας και της σοφίας.

Οι περικοπές που ακολουθούν φανερώνουν ότι ο Ρούντολφ Στάινερ υπογράμμισε την πρωταρχική σημασία της θηλυκής φύσης στην πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης.  Ο συγγραφέας έχει προσθέσει σχόλια σε ορισμένα σημεία τους.  Ο σπουδαστής της Ανθρωποσοφίας ενθαρρύνεται να μελετήσει τις περικοπές αυτές, όπως αναφέρονται στα αρχικά κείμενα του Στάινερ και να δημιουργήσει τη δική του (–της) βιογραφίες της Σοφίας.

Ο Ρούντολφ Στάινερ για την Πρωταρχική Σημασία του Θηλυκού

Συμπαντική Μνήμη: Η ιστορία της Ατλαντίδας και της Λεμουρίας και η Διαίρεση των Φύλων, 1904, GA 11

Όλοι όσοι προσπαθούν να κατανοήσουν πραγματικά την ανθρώπινη εξέλιξη πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα πρώτα βήματα προς τη φαντασία, δηλαδή τη δημιουργία εσωτερικών εικόνων, έγιναν από γυναίκες.  Αυτές πρώτες σκέφτηκαν, φαντάστηκαν και θυμήθηκαν, κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για να δημιουργηθεί η μνήμη.  Η μνήμη, με τη σειρά της, επέτρεψε την ανάπτυξη συνηθειών και οι συνήθειες έθεσαν τα θεμέλια ενός κώδικα νόμων, για να δημιουργηθεί ένα είδος πλαισίου εθίμων και ηθικής.  Ο άνδρας ήταν εκείνος που γνώριζε και αντιμετώπιζε τις δυνάμεις της φύσης, αλλά εκείνες που τις ερμήνευσαν πρώτες ήταν οι γυναίκες.  Οι εσωτερικοί ρυθμοί της φύσης ακούστηκαν από τα χείλη ‘σοφών’ γυναικών.  Οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν γύρω τους αισθανόμενοι ότι οι ψαλλόμενες φράσεις ήταν επικοινωνίες ανώτερων δυνάμεων.  Οι συγκεντρώσεις αυτές ήταν οι πρώτες θρησκευτικές τελετές.

 Σε σχέση με τη μεγαλειώδη εξέλιξη της ανθρωπότητας, η θηλυκή φύση ήταν πρωταρχική.  Από τη θηλυκή φύση προήλθε η τεκνοποίηση στο μακρινό παρελθόν της Πολικής και Υπερβόρειας εποχής.  Η ανάπτυξη του ανθρώπινου εμβρύου στη μήτρα υπονοείται ως παρθενογένεση και περιγράφεται με σαφήνεια από τον Στάινερ στο βιβλίο του “Απόκρυφη Επιστήμη -Αδρό Περίγραμμα”.  Η γέννηση χωρίς την πολικότητα άρρενος και θήλεος ήταν η πρωταρχική μορφή ανθρώπινης αναπαραγωγής.  Οι άνθρωποι δεν διαχωρίζονταν στα δύο φύλα μέχρις ότου η Σελήνη διαχωρίστηκε από τη Γη.

Ελευθεροτεκτονισμός και Ανθρώπινη Ανάπτυξη, Βερολίνο, 23 Οκτωβρίου 1905, GA 93

Τώρα θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πώς προέκυψε αυτό.  Προέκυψε ως εξής: στην αρχή, πριν τον διαχωρισμό σε ανδρικό και γυναικείο φύλο, υπήρχε διπλό φύλο σε κάθε άτομο.  Τώρα πρέπει να ρωτήσουμε: Τι ήταν αυτό που μπορούσε να γονιμοποιηθεί και τι ήταν αυτό που γονιμοποιούσε εντός του ίδιου ατόμου; Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία ο Δίας απεικονίζεται με ευτραφή γυναικεία στήθη. Εδώ φανερώνεται μια αλήθεια που ήταν γνωστή στα παλιά μυστήρια και το οποίο πληροφορούμαστε, επίσης, από τα αρχεία, δηλ. ότι το φύλο –αν μπορούμε να το πούμε έτσι- που ήταν το αμέσως προηγούμενο του δικού μας, εξωτερικά και υλικά, δεν έμοιαζε με το ανδρικό αλλά με το γυναικείο.  Έτσι πριν τον εξωτερικό διαχωρισμό έχουμε και τα δυο φύλα σε ένα άτομο, το οποίο εξωτερικά –στη φυσική έκφρασή του και σε όλες τις εκφάνσεις ήταν θηλυκό.  Επομένως, στην αρχή του ανθρώπινου γένους έχουμε να κάνουμε με αμφίφυλο άτομο που έτεινε προς το θηλυκό.  Το ανδρικό φύλο ακολούθησε αργότερα.  Τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στο άτομο αυτό, που εμπεριείχε και τα δυο φύλα, ήταν παρών και ο γονιμοποιητικός παράγοντας ή ανδρικός σπόρος.  Η γυναίκα εμπεριείχε τον άνδρα μέσα της.  Όταν, λοιπόν καταλάβουμε ότι η γυναίκα είχε μέσα της την αρσενική υπόσταση, τότε μπορούμε να συλλάβουμε ακολουθώντας τη συνηθισμένη επιστημονική σκέψη ότι διασφαλιζόταν η αναπαραγωγή.  Πρέπει να θυμόμαστε ότι, την εποχή εκείνη, η αναπαραγωγή γινόταν μέσω της γυναίκας.

Τώρα ήρθε η ώρα που έπρεπε τα πράγματα να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους.  Τι χαρακτήρα είχε η γονιμοποιητική αρχή στη γυναίκα, η οποία στο σωματικό επίπεδο θα γονιμοποιούσε τη θηλυκή φύση;  Αυτό που λειτουργούσε μέσα στο θηλυκό σώμα ως σπόρος ήταν το αρσενικό και αυτό ήταν το πνευματικό, η σοφία.  Η γυναίκα παρείχε την ουσία και το πνεύμα τού έδινε τη μορφή.  Όλες οι δομές του φυσικού επιπέδου είναι υλοποίηση της σοφίας.  Η σοφία εργαζόταν εντός του θηλυκού.  Τώρα τα δυο διαφοροποιήθηκαν μεταξύ τους, ώστε τα δυο πράγματα που λειτουργούσαν ως τότε ως ένα, τώρα εμφανίζονταν ως δυο διαφορετικοί πόλοι.  Αυτό που πριν ήταν συνενωμένο σε ένα ανθρώπινο όργανο αυτοδιαιρέθηκε κι έτσι προέκυψε η δυαδικότητα στην ανθρώπινη εξέλιξη.  Η δυαδικότητα προέκυψε ως εξής: αρχικά έπαψε να λειτουργεί η γονιμότητα μέσα στο ίδιο άτομο, δηλ. η ικανότητα του γυναικείου ωαρίου να γονιμοποιεί τον εαυτό του.  Το θηλυκό ωάριο έχασε την δυνατότητα να γονιμοποιείται από το ίδιο του το σώμα.  Οπότε, τώρα έχουμε να κάνουμε με το θήλυ που έγινε στείρο και, πάνω απ’ όλα, την πνευματική διάσταση.  Η διαίρεση σε δυο φύλα προέκυψε με τον διαχωρισμό των φυσικών οργάνων και το άλλο φύλο προικίστηκε, πλέον, με τη δυνατότητα της γονιμοποίησης.  Εμφανίστηκαν δύο άτομα: το ένα με φυσική θηλυκότητα και το άλλο με φυσική αρρενωπότητα.  Στον άνδρα η σοφία έχει θηλυκό χαρακτήρα, στη γυναίκα έχει αρσενικό χαρακτήρα.

Ο διαχωρισμός είναι ένα σαφές συμβάν το οποίο μπορεί κανείς να παρακολουθήσει.  Προς το παρόν, όμως, πρέπει να αρκεστούμε στις ενδείξεις.  Έτσι, λοιπόν, στη γυναίκα έχουμε να κάνουμε με σοφία αρσενικής απόχρωσης και στον άνδρα με σοφία θηλυκής απόχρωσης.  Η σοφία θηλυκής απόχρωσης είναι παθητική: της ταιριάζει να δέχεται, να ακούει, να βλέπει – να προσλαμβάνει από το περιβάλλον.  Η σοφία αρσενικής απόχρωσης, είναι ενεργητική: της ταιριάζει να είναι παραγωγική.  Έτσι έχουμε μια δίπτυχη σοφία: τη θηλυκή σοφία, που είναι ενεργητική και που, επίσης φυσιολογικά, μεταφέρεται στους άνδρες.  Έτσι μπορεί, πράγματι, να έχουμε πολλούς άνδρες που προσλαμβάνουν τη θηλυκή σοφία, η φυλή πολλαπλασιάζεται κάτω, στο υλικό επίπεδο, και επάνω (στο πνευματικό επίπεδο) έχουμε να κάνουμε με μια ενεργή διαίσθηση που προέρχεται από τις γυναίκες και με παθητική νόηση, σαφώς ανδρικού χαρακτήρα.

Αυτό παρουσιάζεται στη διδασκαλία των παλαιών μυστηρίων ως η αντίθεση μεταξύ των Υιών του Άβελ ή Υιών του Θεού και των Υιών του Κάιν ή Υιών του Ανθρώπου.  Ο Άβελ εκπροσωπεί τη θηλυκή, την ενεργητική διαίσθηση.  Επομένως, δεν έχει την ικανότητα να κρατήσει από τον εξωτερικό κόσμο οτιδήποτε χρειάζεται να υποστεί επεξεργασία.  Χρησιμοποιεί το θείο που ρέει μέσα του, που ρέει μέσα στη διαισθητικότητά του.  Αυτό συμβολίζει ο ‘Ποιμένας’:.  Φροντίζει και τρέφει τη ζωή, ενώ η διαίσθηση τρέφει τη θεϊκή ζωή της σοφίας.  Ο Κάιν έχει την αρσενική σοφία που προσλαμβάνει τον εξωτερικό κόσμο.  Η σοφία αυτή παντρεύεται τη γη για να την οργώσει: η ύλη βρίσκεται έξω απ’ αυτόν.  Είναι ο γεωργός.

Για τους Ελευθεροτέκτονες, τώρα, αυτές οι αλήθειες εκφράζονται συμβολικά με έναν πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικό θρύλο, τον Θρύλο του Ναού, και ο λόγος είναι ο εξής: Η Βίβλος η ίδια, η Παλαιά Διαθήκη προέρχεται από το θήλυ, τη διαισθητική σοφία και φέρει τη σφραγίδα της.  Η Παλαιά Διαθήκη είναι θηλυκή σοφία.  Η αρσενική σοφία δεν ήταν ικανή να κατακτήσει τη διαίσθηση.  Περιοριζόταν στην οικοδόμηση και στην εργασία.  Έπαιρνε πέτρες και έκτιζε κτίρια.  Έπαιρνε μέταλλα και κατασκεύαζε εργαλεία.  Ο Θρύλος του Ναού το θέτει ως εξής: Ένα από τα Ελοχίμ άφησε έγκυο την Εύα και γεννήθηκε ο Κάιν.  Κατόπιν, ένα άλλο από τα Ελοχίμ, ο Γιαχβέ, γνωστός και ως Αδωνάι δημιούργησε τον Αδάμ.  Κατόπιν ο Αδάμ έκανε τον Άβελ με την Εύα.  Ο θρύλος αντιπαραβάλλει τη σοφία του Κάιν με τη Βιβλική σοφία, έτσι ώστε κατά την αρχή της τέταρτης Μετα-Ατλαντικής εποχής να έχουμε δυο αντίπαλα ρεύματα: τη Βίβλο, που εκπροσωπεί τη θηλυκή σοφία και σε αντιδιαστολή τη σοφία του Ναού, ως το αρσενικό ομόλογό της.  Ήδη, από τα προ-Χριστιανικά χρόνια, αυτό που επιζητούσε η ανδρική σοφία ερχόταν αντιμέτωπο με τη θηλυκή σοφία.

Πνευματική Επιστήμη και Ιατρική, 8 Απριλίου 1920, Διάλεξη XIX, GA 312

Είναι καθήκον του αρσενικού να διατηρεί τον θηλυκό κόσμο όσο γίνεται πιο υγιή, επειδή επιρροές πέραν της Γης θα κατέβουν στη σφαίρα των γήινων διαδικασιών μέσω των γυναικών.  Η γυναίκα τείνει προς όλο και μεγαλύτερη σύνδεση με διαδικασίες πέραν της Γης.  Ελκύεται όλο και περισσότερο προς τους ουράνιους κόσμους.

 Δεν προκαλεί, λοιπόν, έκπληξη ότι τα μυστικά της θηλυκής θεότητας έχουν αποκρυβεί με κάθε δυνατό τρόπο από τους άνδρες.  Το θηλυκό έπρεπε να μειωθεί και να εκθρονιστεί έτσι ώστε να αναδυθεί πλήρως το πρόγραμμα της ανδρικής υπεροχής.  Η ισχύς, η σοφία και οι πρακτικές της θηλυκής θεότητας διατηρήθηκαν πιστά από τις γυναίκες μέσω τελετών, συμβόλων και μύθων.  Η Ίσιδα-Σοφία έπρεπε να καλυφθεί για να αποφευχθεί η πλήρης καταστροφή της.  Τα χρυσά ίχνη της, ωστόσο, παρέμειναν γι’ αυτούς που ‘είχαν μάτια για να βλέπουν’.  Τα μυστικά της διατηρήθηκαν υπογείως σε θρησκευτικά μυστήρια, στα οποία διατηρούνταν ιερά τα μυστικά των Μητέρων και των Πνευμάτων της Σοφίας.  Όσοι εξακολουθούσαν να διατηρούν υπολείμματα διόρασης ήταν ικανοί να αισθάνονται την αλήθεια πίσω από τις συγκεχυμένες διδασκαλίες περί της Τριπλής Θεάς και ανέλκονταν προς το αιώνιο θήλυ που καλεί τα παιδιά Του να επιστρέψουν στο σπίτι.  Οι γυναίκες έχουν από τη φύση τους την ικανότητα του πνεύματος.

Το αίνιγμα της Οντότητας Ανθρωποσοφία

«Όταν είμαστε σε θέση να αφομοιώνουμε την ανθρωποσοφική γνώση όχι μόνο μέσω ανάγνωσης και ακρόασης, αλλά όταν γινόμαστε όλο και περισσότερο ικανοί να βιώνουμε την εμπειρία του περιεχομένου της ανθρωποσοφίας στην καρδιά μας και στα συναισθήματά μας, τότε είναι σαν να εισέρχονται στις ψυχές μας ζώντα, κοσμικά όντα.  Τότε η ανθρωποσοφία θα εμφανίζεται σε μας όλο και περισσότερο ως ζώσα οντότητα και θα αντιληφθούμε ότι κάτι χτυπά το κατώφλι της καρδιάς μας λέγοντας «Άσε με να περάσω, γιατί είμαι εσύ ο ίδιος, η αληθινή σου φύση, η ίδια η ανθρωπιά σου.»

-Ρούντολφ Στάινερ, Υπεραισθητός άνθρωπος, 18 Νοεμβρίου 1923, Διάλεξη 5.

 Η παραπάνω περικοπή, και πολλές παρόμοιές της, έχουν προβληματίσει τους Ανθρωποσοφιστές στην διάρκεια των προσπαθειών τους να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν σχέση με την Ανθρωποσοφία, μια οντότητα την οποία, όσο κι αν τους έχουν πει ότι είναι πολύ σημαντική, δεν μπορούν να την κατανοήσουν.  Αφ’ ενός ο Στάινερ λέει στους μαθητές του να εστιάσουν στην οντότητα αυτή και, αφ’ ετέρου, ότι τα μυστήρια της Σοφίας δεν θα αποκαλυφθούν παρά μόνο στο μέλλον.  Από αυτό προέκυψαν πολλές εικασίες που φαίνεται πως δεν βγάζουν πουθενά.  Μόλις ένας συγγραφέας νομίσει ότι κατανόησε τη Σοφία, ανοίγεται μια νέα διάστασή Της και εξαφανίζονται όλοι οι προηγούμενοι περιορισμοί Της..  Πολύ σύντομα παύουμε να διακρίνουμε τη διαφορά του Χριστού από τη Σοφία, της Ανθρωποσοφίας από το Άγιο Πνεύμα, ή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ από τη Σοφία.  Φαίνεται, λοιπόν, ότι οι σφαίρες επιρροής τους επικαλύπτονται και ότι πρέπει είτε να συνεργάζονται είτε, ίσως να αποτελούν την ίδια οντότητα. Η σημασία που δίνει ο Στάινερ στον Αρχάγγελο Μιχαήλ πρέπει να εξισορροπηθεί με την Ανθρωποσοφία, αλλά αυτό δεν φαίνεται λογικό αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι ‘Υιός της Σοφίας’, ένας από τους υψηλότερους απεσταλμένους Της.  Ο Μιχαήλ είναι, επίσης, και απεσταλμένος του Χριστού.  Η σύγχυση μεγαλώνει έως ότου ο Στάινερ δώσει μια απλή απάντηση, χωρίς κανένα ‘δόγμα’ σχετικά με τα Μυστήρια της Σοφίας.  Οι απαντήσεις βρίσκονται στο έργο του Στάινερ, αλλά η διατύπωση μιας συγκεκριμένης ‘έννοιας’ της Θηλυκής Αγίας Τριάδας δεν δόθηκε με σαφήνεια.

Οι εντολές του Στάινερ να ‘να αφήσουμε την Ανθρωποσοφία να περάσει’, παροτρύνουν τον σπουδαστή να δημιουργήσει μια σχέση με μια πνευματική οντότητα, η οποία μας γνωρίζει καλύτερα από ό,τι γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.  Η Ανθρωποσοφία προορίζεται να γίνει ο προσωπικός μας σύμβουλος και η αντικειμενική αντανάκλαση της δικής μας προσωπικής αυτοεξέλιξης.  Η επικοινωνία με την οντότητα αυτή θα οδηγήσει τον σπουδαστή στα επόμενα βήματα της αυτογνωσίας του.  Η Ανθρωποσοφία θα είναι η μαία της ψυχής, έως ότου η Παρθένος Σοφία θα μπορέσει να γεννηθεί στην πνευματική ψυχή μας (το υψηλότερο τμήμα της ψυχής-συνείδησης), ως ένα χώρο όπου μπορεί να κατοικήσει το πνεύμα.

Ο Στάινερ συνεχίζει να περιγράφει τη σπουδαιότητα της Ανθρωποσοφίας στις παρακάτω περικοπές.

Το Ανθρωποσοφικό Κίνημα, 16 Ιουνίου 1923, Διάλεξη 7, GA 258

Υπάρχει ένα συναίσθημα, μια αίσθηση, ότι η Ανθρωποσοφία –ξέχωρα από την ύπαρξη του ανθρωποσοφιστή- πρέπει να θεωρείται ως μία ανεξάρτητη ζωντανή οντότητα, σαν να λέμε κάποιος που περπατά ανάμεσά μας, και απέναντι στον οποίο είμαστε υπεύθυνοι ανά πάσα στιγμή της ζωής μας.  Στη διάλεξη αυτή έχει ειπωθεί προς τους θεολόγους με τα εξής λόγια: η Ανθρωποσοφία είναι, στην πραγματικότητα, ένα αόρατο άτομο, το οποίο κινείται ανάμεσα σε ορατούς ανθρώπους και προς τον οποίο, όσο ο αριθμός τους είναι μικρός, οφείλουν απόλυτη, ύψιστη ευθύνη.  Πρόκειται για μια οντότητα, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αόρατο ανθρώπινο όν, που πραγματικά ζει ανάμεσά μας, και της οποίας η γνώμη πρέπει να ζητείται για καθετί που κάνουμε στη ζωή.  Επομένως, εφ’ όσον υπάρχει μια μικρή μόνο ομάδα ανθρωποσοφιστών, οτιδήποτε διαμορφώνεται μέσω ανθρώπινης συλλογικότητας (φιλίες, συντροφιές ή κάθε είδους παρέες), είναι όλο και πιο αναγκαίο να ερωτάται η αόρατη αυτή οντότητα και όλα πρέπει να είναι δυνατόν να αιτιολογηθούν προς αυτή την αόρατη οντότητα.  Αυτό, βέβαια, θα μειώνεται όλο και πιο πολύ, όσο περισσότερο εξαπλώνεται η Ανθρωποσοφία.  Αλλά εφ’ όσον έχουμε να κάνουμε με μια μικρή ομάδα, είναι απολύτως απαραίτητο οτιδήποτε γίνεται, να γίνεται σε συνεννόηση με το ανθρώπινο αυτό όν, δηλ., την ‘Ανθρωποσοφία’.  Μιά από τις ουσιαστικές προϋποθέσεις της ζωής είναι να θεωρείται η Ανθρωποσοφία ζώσα οντότητα. 

Η Οντότητα της Ανθρωποσοφίας, Βερολίνο, 3 Φεβρουαρίου 1919, GA 145

Τι είναι, λοιπόν, αυτό πρέπει να αναπτυχθεί;  Για άλλη μια φορά θα πρέπει να συμβεί, ως κάτι φυσιολογικό, να είναι παρούσα κάποια ‘Σοφία’.  Πρέπει, όμως, να μάθουμε να συσχετίζουμε αυτή τη Σοφία με την ψυχή-συνείδησης και να φροντίσουμε να κατέλθει απ’ ευθείας στα ανθρώπινα όντα.  Αυτό συμβαίνει στην εποχή της ψυχής-συνείδησης. Η Σοφία γίνεται η οντότητα που διαφωτίζει απ’ ευθείας τα ανθρώπινα όντα.  Αφού εισέλθει στα ανθρώπινα όντα, η Σοφία πρέπει να πάρει μαζί της την οντότητά τους και να τους την παρουσιάσει εξωτερικά, αντικειμενικά.  Έτσι η Σοφία θα ελκυσθεί μέσα στην ανθρώπινη ψυχή και θα φτάσει στο σημείο να είναι τόσο εσωτερικά συνδεδεμένη μαζί της, ώστε να μπορεί να γραφτεί γι’ αυτήν ένα ερωτικό ποίημα όμορφο όσο κάτι που θα είχε γράψει ο Δάντης.

Η Σοφία θα ξαναγίνει αντικειμενική, αλλά θα πάρει μαζί της αυτό που είναι η ανθρωπότητα και θα παρουσιάσει τον εαυτό της αντικειμενικά με τη μορφή αυτή.  Έτσι, λοιπόν, δεν θα παρουσιαστεί μόνο ως Σοφία, αλλά ως Ανθρωποσοφία, ως η Σοφία που, αφού πέρασε μέσα από την ανθρώπινη ψυχή -μέσα από το εσώτατο όν του ανθρώπου- φέρει αυτό το όν μέσα της και με αυτή τη μορφή, θα παρουσιαστεί σε φωτισμένα ανθρώπινα όντα ως η αντικειμενική οντότητα Σοφία, εκείνη που στάθηκε κάποτε μπροστά στους Έλληνες.

Αυτή είναι η εξελικτική πορεία της ανθρώπινης ιστορίας σε σχέση με τα πνευματικά ερωτήματα που διερευνούμε.  Εδώ πρέπει να αφήσω το θέμα σε όσους, ακολουθώντας την πορεία της Σοφίας, Φιλοσοφίας και Ανθρωποσοφίας, επιθυμούν να διερευνήσουν με ακόμη μεγαλύτερη λεπτομέρεια πώς μπορούμε να δείξουμε την εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσω εκείνων των μερών της ψυχής που ονομάζουμε διανοητική-ψυχή, ψυχή-συνείδησης και εαυτό-πνεύμα.  Οι άνθρωποι θα μάθουν πόσο βαθειά βασίζεται αυτό που μας δίνει η ανθρωποσοφία στη συνολική μας οντότητα.  Αυτό που παίρνουμε μέσω της ανθρωποσοφίας είναι αυτή καθαυτή η δική μας οντότητα.

Αυτή κάποτε ίπτατο προς εμάς με τη μορφή ουράνιας θεότητας, με την οποία μπορούσαμε να δημιουργήσουμε σχέση.  Αυτή η θεϊκή οντότητα έζησε ως Σοφία και Φιλοσοφία και τώρα, για μια ακόμη φορά, μπορούμε να τη βγάλουμε από μέσα μας και να τη φέρουμε μπροστά μας ως τον καρπό της αληθινής ανθρωποσοφικής αυτογνωσίας.  Μπορούμε να περιμένουμε υπομονετικά, έως ότου ο κόσμος είναι πρόθυμος να ελέγξει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, πόσο βαθειά θεμελιωμένα είναι αυτά που έχουμε να πούμε.  Η ουσία της ανθρωποσοφίας είναι ότι η οντότητά της αποτελείται από την ανθρώπινη υπόσταση και η αποτελεσματικότητά της, η πραγματικότητά της, έγκειται στο γεγονός ότι αυτό που παίρνουμε από την ανθρωποσοφία είναι αυτό που είμαστε και αυτό που πρέπει να θέσουμε ενώπιόν μας, επειδή πρέπει να ασκούμε αυτογνωσία.

Η Σοφία πρέπει να γίνει και πάλι παρούσα.  Θα πρέπει βέβαια να μάθουμε να συσχετίζουμε τη Σοφία με την ψυχή-συνείδησης, να φροντίζουμε να κατέρχεται απ’ ευθείας στους ανθρώπους.  Και κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Σοφία γίνεται η οντότητα που διαφωτίζει απ’ ευθείας τα ανθρώπινα όντα.  Αφού εισέλθει στα ανθρώπινα όντα, η Σοφία πρέπει να πάρει μαζί της την οντότητά τους και να τους την παρουσιάσει εξωτερικά, αντικειμενικά.  Έτσι η Σοφία θα ελκυσθεί μέσα στην ανθρώπινη ψυχή και θα φτάσει στο σημείο να είναι εσωτερικά συνδεδεμένη μαζί της.  Έτσι θα παρουσιαστεί όχι μόνο ως Σοφία, αλλά ως Ανθρωποσοφία, δηλ., ως η Σοφία που, αφού πέρασε μέσα από την ανθρώπινη ψυχή, την εσώτατη οντότητα του ανθρώπινου όντος, φέρει αυτό το όν μέσα της.  Με αυτή τη μορφή, θα παρουσιαστεί σε φωτισμένα ανθρώπινα όντα ως η αντικειμενική οντότητα Σοφία, εκείνη που στάθηκε κάποτε μπροστά στους Έλληνες.

Αυτό που λαμβάνουμε μέσω της Ανθρωποσοφίας είναι η ουσία του εαυτού μας, που σε προηγούμενες εποχές κατήλθε στον άνθρωπο για να εμφανιστεί ως η ουράνια θεότητα, με την οποία μπορούσε ο άνθρωπος να αναπτύξει ατομική σχέση, αυτή που έζησε ως Σοφία, ως Φιλο-Σοφία, και την οποία θα γεννήσει πάλι από μέσα του, τοποθετώντας την ενώπιόν του ως τον καρπό της πραγματικής αυτογνωσίας στην Ανθρωποσοφία.  Διότι η οντότητα της ανθρωποσοφίας είναι τέτοια που το όν της αποτελείται από αυτό που συνιστά την ουσία του ανθρώπινου όντος και η φύση της επιρροής της είναι ότι ο άνθρωπος εισπράττει από την Ανθρωποσοφία αυτό που είναι ο ίδιος του και ό,τι πρέπει αυτό να το θέσει ενώπιόν του, επειδή πρέπει να ασκεί αυτογνωσία. 

Τα μυστήρια της Σοφίας παρουσιάζονται από τον Στάινερ με τρόπους που δεν γίνονται πλήρως κατανοητά.  Η φύση της Ανθρωποσοφίας ως ανθρώπινου όντος αναφέρεται επανειλημμένως.  Αυτό που υπονοεί ο Στάινερ είναι ότι ‘η ανθρώπινη οντότητα’ της Ανθρωποσοφίας είναι, ουσιαστικά, η συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας, όπως εξελίσσεται στην πορεία της ιστορίας.  Αυτό είναι που κάνει την Ανθρωποσοφία τόσο ‘ανθρώπινη’, από κάθε άποψη, εκτός από το γεγονός ότι δεν έχει φυσικό σώμα.  Η Ανθρωποσοφία φαίνεται να ‘αψηφά’ τον χωρόχρονο με την παρουσία Της σε κάθε άνθρωπο ο οποίος εξελίσσεται στο δικό του/της ατομικό πνευματικό μονοπάτι, εργάζεται με κάθε άτομο και είναι προσωπικά παρούσα για κάθε άτομο.  Δείχνει προσωπικό ενδιαφέρον για την ατομική μας πρόοδο, μάς παίρνει από το χέρι και μας δείχνει τον δρόμο.  Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι ανεξήγητα για τη λογική σκέψη, κι όμως, ο Στάινερ εστιάζει στο να συνειδητοποιήσουν οι σπουδαστές του όλες τις πτυχές της δραστηριότητας αυτής της οντότητας. 

Τα Αινίγματα της Φιλοσοφίας, Η Κοσμοθεωρία των Ελλήνων Στοχαστών, GA 18

Η Ανθρωποσοφία είναι καθεαυτή αόρατο ανθρώπινο όν που κινείται ανάμεσα σε ορατούς ανθρώπους, προς την οποία έχουμε τη μέγιστη υπευθυνότητα και η οποία πρέπει, πραγματικά, να θεωρείται ως αόρατο ανθρώπινο όν, με πραγματική ύπαρξη, το οποίο πρέπει να συμβουλευόμαστε σε κάθε ατομική πράξη της ζωής.  Κάθε τι που συμβαίνει, έχουμε την ευθύνη να το κοιτάζουμε σε διαβούλευση με την ανθρώπινη οντότητα Ανθρωποσοφία …ως ζωντανού όντος…Να, λοιπόν, τι είναι απαραίτητο: πραγματική σοβαρότητα στον τρόπο με τον οποίο ακολουθούμε αυτό το αόρατο ανθρώπινο όν για το οποίο μίλησα μόλις τώρα. 

Aντίληψη της Φύσης της Σκέψης, Ντόρναχ, 10 Ιανουαρίου 1915, GA 161

Ζούμε, λοιπόν, σήμερα στο μέσον της εποχής της ψυχής-συνείδησης, ατενίζοντας τη χαραυγή της εποχής του Εαυτού-Πνεύματος και γνωρίζουμε ότι κάτι διαχωρίζεται από τον άνθρωπο, κάτι το οποίο, ωστόσο, θα μεταφέρει στα χρόνια που έρχονται τους καρπούς που απέκτησε ο άνθρωπος περνώντας μέσα από την εποχή της ψυχής-συνείδησης.  Τι είναι αυτό που πρέπει να εξελιχθεί; Αυτό που πρέπει να εξελιχθεί είναι, χωρίς αμφιβολία, η παρουσία, για άλλη μια φορά, μιας ‘Σοφίας’ μέσα στην ανθρωπότητα.  Ο άνθρωπος, όμως, έχει μάθει να συσχετίζει αυτή τη ‘Σοφία’ με την συνειδησιακή-ψυχή του, να τη φέρνει σε άμεση σχέση με τα ανθρώπινα όντα.  Αυτό έλαβε χώρα κατά την εποχή της ψυχής-συνείδησης και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Σοφία έγινε η οντότητα που εξηγεί τον άνθρωπο καθ’ εαυτό.  Όταν εισέλθει στον άνθρωπο η οντότητα αυτή, πρέπει να πάρει το όν του μαζί της και να το θέσει αντικειμενικά ενώπιόν του εκ των έξω.  Έτσι, η Σοφία εισέρχεται στην ανθρώπινη ψυχή και την επαναδιαχωρίζει, αλλά θα πάρει μαζί της την ουσία του ανθρώπινου όντος και θα τη θέσει αντικειμενικά ενώπιόν του, όχι απλώς ως ‘Σοφία’, αλλά ως Ανθρωποσοφία, ως η Σοφία η οποία αφού πέρασε μέσα από την ανθρώπινη ψυχή, αφού διαπέρασε το ανθρώπινο όν, στη συνέχεια φέρει αυτή την οντότητα του ανθρώπου μέσα της.. Έτσι εμφανίζεται μπροστά σε ένα φωτισμένο ανθρώπινο όν, όπως στάθηκε κάποτε η Σοφία ως αντικειμενική οντότητα ενώπιον της Ελλάδας. 

Προς το τέλος της ζωής του ο Στάινερ αναφερόταν συχνά στην Ανθρωποσοφία ως το ζωντανό όν που πληρεί την Ανθρωποσοφία με τη Σοφία του Χριστού.  Φτάνει στο σημείο να εξισώνει την Ανθρωποσοφία με τα Πνεύματα της Σοφίας, τα οποία τώρα μας είναι γνωστά ως Θυγατέρα.  Η Ανθρωποσοφία φαίνεται να έχει τη δύναμη και τα χαρακτηριστικά των Πνευμάτων της Σοφίας (Κυριότητες).  Από μια άποψη μπορούμε να πούμε ότι η Κοσμική Οντότητα της Σοφίας πληρεί την Ανθρωποσοφία, ακριβώς όπως ο Χριστός πληρεί το Άγιο Πνεύμα.  Για μια ακόμη φορά υποδεικνύεται η Θεϊκή Θηλυκή Τριάδα και η ισοδυναμία που μοιράζονται τα δύο τριμελή σύνολα της κάθε Τριάδας.

Το Συνέδριο των Χριστουγέννων, GA 260

Εάν ακούτε αυτή την αντήχηση στις καρδιές σας, αγαπητοί μου φίλοι, τότε αυτό που θα εδραιώσετε μέσα σας θα είναι μια πραγματική ένωση ανθρώπινων όντων για λογαριασμό της Ανθρωποσοφίας, που θα μεταφέρει προς τα έξω, στον κόσμο, το πνεύμα που επικρατεί σε ακτινοβόλο φως-σκέψη γύρω από τον δωδεκάεδρο λίθο της αγάπης, όπου εύχομαι να στέλνει φως και θαλπωρή στην πρόοδο των ανθρώπινων ψυχών και στην πρόοδο του κόσμου.

Αντίληψη της Φύσης της Σκέψης, Ντόρναχ, 10 Ιανουαρίου 1915, GA 161

Ηλιακή εξέλιξη εντός της Γήινης ύπαρξης!  Σκεφτείτε, απλώς, πού φτάσαμε με αυτές τις σκέψεις.  Εξετάζουμε τη ροή της φιλοσοφικής εξέλιξης, της φιλοσοφικής σκέψης από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας, και, αντιλαμβανόμενοι πώς έγινε η εξέλιξη από φιλόσοφο σε φιλόσοφο, μονολογούμε:  Εδώ είναι ενεργοί όχι γήινοι αλλά ηλιακοί νόμοι!  Οι νόμοι που την εποχή εκείνη κυριαρχούσαν μεταξύ των Πνευμάτων της Σοφίας και των Αρχαγγέλων εμφανίζονται και πάλι επί της γης στη φιλοσοφική αναζήτηση της σοφίας.

Διαβάστε στην Απόκρυφη Επιστήμη πώς τα Πνεύματα της Σοφίας επενέβησαν κατά τη διάρκεια της εξέλιξης Ηλίου.  Ο άνθρωπος αναπτύσσει τη φιλοσοφία του χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι, κατά την εξέλιξη αυτή, τα Πνεύματα της Σοφίας δονούνται μέσα στην ψυχή του.  Η ύπαρξη του αρχαίου Ήλιου ζει στην εξέλιξη της φιλοσοφίας, πραγματικά και αληθινά ζει μέσα της. 

Στην οντότητα της Ανθρωποσοφίας βρίσκουμε μία σαφή και λεπτομερειακή βιογραφία μιας από τις τρείς όψεις της Θηλυκής Αγίας Τριάδας.  Αναπτύσσοντας τη σχέση με την οντότητα Ανθρωποσοφία, ξεδιπλώνεται η σοφία του Χριστού και αποκαλύπτει τα συμπαντικά έργα του Υιού (Ελοχίμ) και της Θυγατέρας (Κυριότητες).  Ο εξελισσόμενος πνευματικός επιστήμονας χρειάζεται το Άγιο Πνεύμα για να αποκαλύψει τη φύση του Συμπαντικού Χριστού μέσω της οντότητας Ανθρωποσοφίας στη σφαίρα του Εαυτού-Πνεύματος.  Παρομοίως, μέσω της Σοφίας (Πνεύματα της Σοφίας) αποκαλύπτεται η φύση του Υιού του Θεού Πατρός δια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στη σφαίρα του Πνεύματος-Ζωής.  Κατόπιν, μέσω της Μητέρας, αποκαλύπτεται υπό των Αρχών ο Θεός Πατήρ στη σφαίρα του Ανθρώπου-Πνεύματος.  Είναι καθήκον της Ανθρωποσοφίας να μας οδηγήσει στην κατανόηση των άλλων μελών τόσο της Αρσενικής όσο και της Θηλυκής Τριάδας.  Μέσω της Ανθρωποσοφίας καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με τους ανώτερους κόσμους, να διακρίνουμε τη σοφία και να γνωρίσουμε τις οντότητες που κατοικούν στους κόσμους αυτούς.

Η Τριπλή Θεά

Στο έργο του Στάινερ είδαμε ότι στη διδασκαλία του υπονοείται μία Θηλυκή Αγία Τριάδα και ότι η Ανθρωποσοφία είναι ο οδηγός που μας βοηθάει να καταλάβουμε αυτά τα βαθιά μυστήρια του μέλλοντος.  Δύο σύγχρονοι σπουδαστές του Στάινερ, ο Βαλεντίν Τόμπεργκ [Valentin Tomberg] και ο Ρόμπερτ Πάουελ [Robert Powel], γράφουν για τη Θηλυκή Αγία Τριάδα και αναφέρουν ως πηγή την Καββαλιστική παράδοση σχετικά με το Δένδρο της Ζωής. Κανείς από τους δυο συγγραφείς δεν αναπτύσσει το θέμα παραπέρα ούτε ευθυγραμμίζει τις σκέψεις του με τις διδασκαλίες του Στάινερ.  Ωστόσο, είχαν δίκαιο ότι ο Ιουδαϊκός μυστικισμός διδάσκει την ύπαρξη μιας θηλυκής θεϊκής αρχής που είναι τριάδα.  Ο Ιουδαϊκός Μυστικισμός και η Καββάλα υποδεικνύουν την ύπαρξη μιας Θηλυκής Αγίας Τριάδας που συνεργάζεται με την Αρσενική Αγία Τριάδα.

Σεκίνα (Σοφία) ονομάζεται η «Ψυχή του Θεού», η «Μητέρα ή οι Απαρχές» και ο «Μητρικός Χώρος».  Υπάρχει μια εσωτερική μεγαλοπρέπεια που είναι η Σεκίνα από κοινού με το Άγιο Πνεύμα.  Η Σεκίνα είναι τρίπτυχη, ως ‘Βασίλισσα’, ‘Θυγατέρα’ και ‘Νύμφη του Θεού’.

Η Ιουδαϊκή Θηλυκή Τριάδα είναι κρυμμένη στον μυστικισμό.  Φαίνεται πως κάθε πλευρά της ανθρώπινης φύσης και του σύμπαντος εμφανίζεται σε τριαδικά σύνολα.  Η τριάδα βρίσκεται στο ανθρώπινο σώμα με τη σκέψη, την ομιλία (τον αέρα που διέρχεται από τον λάρυγγα) και τον γάμο της σκέψης και της ομιλίας με το πνεύμα.  Παντού στην ανθρώπινη υπόσταση υπάρχουν τριάδες: σκέψη-συναίσθημα-θέληση, σε κατάσταση εγρήγορσης-ύπνου-ονείρου, σώμα-ψυχή-πνεύμα.  Είναι πολύ φυσικό, αφού πλαστήκαμε κατ’ εικόνα του θείου, να βρίσκουμε τέτοιου είδους τριάδες τόσο στον εαυτό μας όσο και στον κόσμο.

Για τα Μυστήρια των Αρχαίων και των Σύγχρονων Χρόνων, Ντόρναχ, 26 Δεκεμβρίου 1917, GA 180

Αυτά τα τρία – το Πνεύμα που εμπνέει, η Παρθένος Μητέρα και ο Λόγος – πρέπει, φυσικά, να διατηρούνται, και επίσης πρέπει να αναζητούνται μέσω της Πνευματικής Επιστήμης.  Προσπάθησα πραγματικά να επισημάνω αυτά τα πράγματα στις πρόσφατες διαλέξεις μου, με τις περιγραφές της μετάβασης από τα παλαιά στα νέα Μυστήρια.  Είπα ότι η Αρχαιότητα προχώρησε με τα Μυστήριά της μέχρις ένα σημείο, ώστε να μπορεί να λατρεύει την Παλλάδα Αθηνά, την Παρθένο Σοφία.  Η Παλλάδα Αθηνά είναι αληθινά μια μορφή παρθένου (υπόστασης), αλλά, στην αρχαία εποχή, αυτή η Παρθένος Σοφία δεν έτεκε τον Λόγο.  Αυτό ακριβώς είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αρχαίας Ελλάδας: σταματά ακριβώς στην Παρθένο Σοφία, ενώ η Νέα Εποχή περνά στον Υιό της Παρθένου Σοφίας – στον Λόγο, ο οποίος βρίσκεται πλέον στο υλικό επίπεδο με αυτό που τον εκπροσωπεί: τον ανθρώπινο λόγο, την ανθρώπινη ομιλία ή γλώσσα.  Διότι η ανθρώπινη ομιλία μπορεί, πραγματικά, να ειδωθεί από την άποψη της σύνδεσής της με τη Σοφία (Wisdom).  Στη γήινη ζωή του ανθρώπου, η Σοφία (Wisdom) εκφράζεται διά ζώσης μέσω της ανθρώπινης σκέψης.  Ο αέρας που εκπνέουμε μέσω του λάρυγγά μας, διαμορφώνεται από τον λάρυγγα και τις κινήσεις του, και παντρεύεται με τη Σοφία (Wisdom) που κατοικεί στις σκέψεις μας, ενώ το περιεχόμενο που θέλουμε να εκφράσουμε είναι το Πνεύμα που εμπνέει.  Κάθε φορά που μιλάτε – δεν έχει σημασία πόσο βλάσφημη μπορεί να είναι η παρόρμηση της ομιλίας σας – εκφράζετε τη γήινη εκπροσώπηση της Τριάδας. Η σκέψη στο κεφάλι σας και ο αέρας που διαμορφώνεται καθώς διέρχεται από τον λάρυγγά σας – αυτά τα δυο παντρεύονται και συνενώνονται υπό την επίδραση του Πνεύματος (με άλλα λόγια, όταν εκφράζετε πράγματα του αισθητού κόσμου που συνδέονται από το ίδιο το ερέθισμα).

Είναι στ’ αλήθεια η γήινη έκφραση της Τριάδας.  Και η Θεότητα, η πνευματική Τριάδα πρέπει να τη στηρίξει – η Σοφία, που αγκαλιάζει τα πάντα, η οποία γίνεται Διδασκαλία για την Ανθρωπότητα και εκφράζει το Συμπαντικό περιεχόμενο.  Η Ανθρωποσοφική Πνευματική Επιστήμη δεν μπορεί να δεχθεί ή να ομολογήσει την πίστη της σε κανένα γήινο καταστατικό χάρτη, διότι, οτιδήποτε και αν ισχυρίζεται  ένας ανθρώπινος καταστατικός χάρτης δεν θα εκφράζει παρά αξιώσεις ισχύος.  Η Ανθρωποσοφική Πνευματική Επιστήμη προσλαμβάνει τον Παρθένο συμπαντικό Λόγο με τη μέγιστη ειλικρίνεια.

Αν σκεφτούμε σύμφωνα με την έννοια της Ανθρωποσοφικής Πνευματικής Επιστήμης, τότε στο περιεχόμενο όλων όσων παρουσιάζει αυτή η Επιστήμη, δεν βλέπουμε απλώς ένα σύνολο θεωριών ή αφηρημένων ιδεών, αλλά μια ζωντανή οντότητα που μας γεμίζει και μας πληρεί, διότι μπορεί να γεμίσει την ψυχή μας ακόμη και με ενεργές ωθήσεις.  Έτσι η Ανθρωποσοφία γίνεται ο Λόγος (Word), η Διδασκαλία, και όχι απλώς με την ξηρή ακαδημαϊκή έννοια.  Διότι η πνευματική-επιστημονική Σοφία αναπτύσσεται για να υπηρετήσει την κοινωνική ζωή.  Ο Λόγος καθαυτός τίθεται στην κοινωνική υπηρεσία και το περιεχόμενο που εκφράζει -το οποίο κατήλθε από τους υπεραισθητούς κόσμους στον κόσμο των αισθήσεων για να θέσει τη βάση των ωθήσεών μας για δράση- είναι το Πνεύμα που εμπνέει.  Έτσι λοιπόν θα έλεγα: Αναζητούμε την Παλλάδα Αθηνά, την Παρθένο Σοφία, την Παρθένο Σοφία του Σύμπαντος, αλλά αναζητούμε, επίσης, και τον Υιό που γεννήθηκε από αυτήν, ο οποίος βρίσκει έκφραση στο εξής: σε όλα τα πράγματα που κάνουμε ή που θα κάνουμε στην κοινωνική ζωή, η Παρθένος Σοφία εργάζεται μαζί μας, δίνοντάς μας αυτό που αποτελεί την ώθηση που καθοδηγεί τόσο τη θέληση όσο και τις πράξεις μας.  Τότε εκφράζουμε το Πνεύμα -το Άγιο Πνεύμα, το υπεραισθητό- στις αντιληπτές από τις αισθήσεις πράξεις μας πάνω στο υλικό επίπεδο. 

Στη σφαίρα της ψυχής υπάρχουν τρείς ψυχικές δυνάμεις που εργάζονται στην Αισθαντική Ψυχή, στη Διανοητική Ψυχή και στην Ψυχή-Συνείδησης.  Κάθε μία από τις δυνάμεις αυτές εκπροσωπείται από μια από τις ‘τρεις Μαρίες’ κάτω από το σταυρό του Χριστού.  Κάθε μια από τις Μαρίες εκπροσωπεί ένα στάδιο πνευματικής ανάπτυξης που σχετίζεται με τις τρείς πλευρές της ψυχής.  Η Αισθαντική Ψυχή εκπροσωπείται από τη Μαρία τη Μαγδαληνή, η Διανοητική Ψυχή εκπροσωπείται από τη Μαρία τη σύζυγο του Κλωπά, και η Ψυχή-Συνείδησης εκπροσωπείται από τη Μητέρα του Ιησού.  Ο Στάινερ περιγράφει τις τρεις Μαρίες και τη σχέση τους με τα τρία μέρη της ψυχής στην παρακάτω περικοπή.

Ευαγγέλιο του Ιωάννη, Βασιλεία, Διάλεξη 5, 20 Νοεμβρίου 1907, GA 100

Ας αναλογιστούμε, τώρα, μια άλλη σκηνή από το Ευαγγέλιο αυτό.  Στο Κατά Ιωάννη Κεφ. 19, στ. 25 διαβάζουμε: «Είχαν σταθεί κοντά στο σταυρό του Ιησού, η Μητέρα Του και η αδελφή της Μητέρας Του, η Μαρία η σύζυγος του Κλωπά και η Μαρία η Μαγδαληνή».  Αν επιθυμούμε να κατανοήσουμε το Ευαγγέλιο αυτό, είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε ποιες ήταν αυτές οι τρείς γυναίκες.  Συνήθως δεν δίνουμε το ίδιο όνομα σε δυο αδελφές, ούτε και σε προηγούμενες εποχές υπήρχε τέτοιο έθιμο.  Το εδάφιο που αναφέραμε αποδεικνύει ότι,  σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, η μητέρα του Ιησού δεν λεγόταν Μαρία.  Αν ψάξουμε όλο το Ευαγγέλιο αυτό δεν θα βρούμε πουθενά να αναφέρει ότι η Μητέρα του Ιησού ονομάζονταν Μαρία. Στη σκηνή του Γάμου στην Κανά, για παράδειγμα, στο Κεφάλαιο 2, διαβάζουμε ότι «η μητέρα του Ιησού ήταν εκεί».  Με τις λέξεις αυτές υποδεικνύεται κάτι σημαντικό, κάτι που το καταλαβαίνουμε μόνο όταν γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τις λέξεις του ο συγγραφέας του Ευαγγελίου.  Τι σημαίνει η έκφραση ‘η μητέρα του Ιησού’;  Έχουμε δει ότι ο άνθρωπος συνίσταται από φυσικό, αιθερικό και αστρικό σώμα.  Δεν πρέπει να θεωρήσουμε τη μετάβαση του αστρικού σώματος στον Εαυτό-Πνεύμα με τόσο απλουστευμένο τρόπο.  Το Εγώ μετασχηματίζει το αστρικό σώμα σε αισθαντική, διανοητική και πνευματική ψυχή πολύ αργά και σταδιακά.  Το Εγώ συνεχίζει να εργάζεται και μόνον όταν έχει αναπτύξει την πνευματική ψυχή είναι ικανό να την εξαγνίσει επαρκώς ώστε να ξεπροβάλει ο Εαυτός-Πνεύμα μέσα της.

Ο Άνθρωπος-Πνεύμα θα αναπτυχθεί στο απώτερο μέλλον, και το Πνεύμα Ζωής βρίσκεται, επίσης, σε εμβρυικό στάδιο στους περισσότερους ανθρώπους σήμερα.  Η ανάπτυξη του Εαυτού-Πνεύματος έχει μόλις ξεκινήσει.  Είναι στενά συνδεδεμένος με την πνευματική ψυχή (παρόμοια με το σπαθί στο θηκάρι του).  Η αισθαντική ψυχή συνενώνεται με το αστρικό σώμα με παρόμοιο τρόπο.  Έτσι, το ανθρώπινο ον αποτελείται από εννέα μέρη ή αρχές.  Επειδή, όμως, ο Εαυτός-Πνεύμα με την πνευματική ψυχή, και η αισθαντική ψυχή με το αστρικό σώμα είναι τόσο στενά συνενωμένα, συχνά μιλάμε για επτά τμήματα.  Ο Εαυτός-Πνεύμα είναι το ίδιο με το ‘Άγιο Πνεύμα’, που, σύμφωνα με τον εσωτερικό χριστιανισμό, αποτελεί την καθοδηγητική Οντότητα στον αστρικό κόσμο.  Σύμφωνα με την ίδια διδασκαλία, το Πνεύμα-Ζωής αποκαλείται ο Λόγος ή ο Υιός, και ο Εαυτός-Πνεύμα είναι το ‘Πνεύμα του Πατρός’ ή ο ‘Πατήρ’.

Εκείνα τα ανθρώπινα όντα εντός των οποίων είχε γεννηθεί ο Εαυτός-Πνεύμα, ονομάζονταν Παιδιά του Θεού.  Στους ανθρώπους αυτούς «το φως φώτιζε μέσα στο Σκοτάδι και οι ίδιοι είχαν δεχθεί το φως».  Εξωτερικά ήταν άνθρωποι με σάρκα και αίμα, αλλά έφεραν μέσα τους έναν ανώτερο άνθρωπο.  Ο Εαυτός-Πνεύμα είχε γεννηθεί μέσα τους από την πνευματική ψυχή.  Η ‘μητέρα’ ενός τέτοιου πνευματοποιημένου ανθρώπου δεν ήταν η σωματική του μητέρα, αλλά αυτή που βρίσκεται μέσα του: η εξαγνισμένη και πνευματοποιημένη πνευματική ψυχή, η θεμελιώδης αρχή που γεννά τον ανώτερο άνθρωπο.  Αυτή η πνευματική γέννα, μια γέννα στην ανώτατη έννοιά της, περιγράφεται στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο.  Ο Εαυτός-Πνεύμα ή το Άγιο Πνεύμα ρέει μέσα στην απολύτως εξαγνισμένη Πνευματική Ψυχή.  Αυτό αναφέρεται με τις λέξεις «Είδα το Πνεύμα να κατεβαίνει σαν περιστέρι από τον ουρανό και να μένει πάνω του» (Κατά Ιωάννη κεφ. 1, στιχ. 32).

Αφού η Πνευματική Ψυχή είναι η καθοδηγητική αρχή μέσα στην οποία αναπτύσσεται ο Εαυτός-Πνεύμα, στις σχολές του αποκρυφισμού αποκαλείται ‘μητέρα του Χριστού’ ή ‘Παρθένος Σοφία’.  Μέσω της γονιμοποίησης της Παρθένου Σοφίας κατέστη δυνατόν να γεννηθεί ο Χριστός στον Ιησού από τη Ναζαρέτ.  Στην απόκρυφη σχολή του Διονυσίου, η Διανοητική Ψυχή ονομαζόταν ‘Μαρία’ και η Αισθαντική Ψυχή ‘Μαρία Μαγδαληνή’.

 Η Μαρία Μαγδαληνή εκπροσωπεί τη διαδικασία εξαγνισμού του αστρικού σώματος ώστε να αναπτύξει νέα όργανα υπεραισθητικής αντίληψης.  Γι’ αυτό ο πνευματικός επιστήμονας πρέπει να κατανοήσει και να περάσει αυτό το στάδιο πνευματικής ανάπτυξης.  Η κυριαρχία επί των επιθυμιών του αστρικού σώματος είναι απαραίτητο στάδιο απάρνησης και εξαγνισμού.

Στοχασμοί επάνω στη Συνειδητότητα, Υπερ-συνειδητότητα και Υπο-συνειδητότητα, Μόναχο, 2 Φεβρουαρίου 1912, GA 143

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος επιθυμεί πολύ έντονα να είναι η μετεμψυχωμένη Μαρία η Μαγδαληνή (κάποτε ανέφερα ότι έχω ήδη συναντήσει στη ζωή μου είκοσι τέσσερις μετεμψυχωμένες Μαρίες Μαγδαληνές).  Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κάποιος επιθυμεί σφοδρά να είναι η Μαρία η Μαγδαληνή.  Αλλά ας υποθέσουμε, επίσης, ότι το άτομο αυτό δεν έχει εξομολογηθεί αυτή την επιθυμία του στον εαυτό του (δεν χρειάζεται να εξομολογηθούμε τις επιθυμίες μας στον εαυτό μας – δεν είναι απαραίτητο).  Μπορεί, λοιπόν, κάποιος να διαβάσει την ιστορία της Μαρίας της Μαγδαληνής και να του αρέσει υπερβολικά.  Η επιθυμία του να είναι η Μαρία η Μαγδαληνή μπορεί τώρα ξαφνικά να εμφανιστεί στο υποσυνείδητό του.  Στη συνήθη συνειδητότητά του, το μόνο που έχει αντιληφθεί το άτομο αυτό είναι ότι συμπαθεί αυτόν τον χαρακτήρα.  Το άτομο τρέφει μια συμπάθεια για τον χαρακτήρα (της Μαρίας Μαγδαληνής).  Έχει επίγνωση αυτής της κατάστασης στην άνω συνειδητότητά του.  Στο υποσυνείδητό του, όμως υπάρχει ο διακαής πόθος να γίνει ο ίδιος η Μαρία η Μαγδαληνή, αν και δεν έχει ουδεμία επίγνωση του γεγονότος.  Δεν τον απασχολεί το θέμα.  Στη ζωή του καθοδηγείται από τη συνήθη συνειδητότητά του.  Κινείται στον κόσμο χωρίς καθόλου να πιέζεται να αποκτήσει επίγνωση αυτού του εσφαλμένου γεγονότος στη συνειδητότητά του (στο υποσυνείδητό του) – την έντονη επιθυμία να είναι η Μαρία η Μαγδαληνή.  Ας υποθέσουμε, όμως, ότι το άτομο αυτό έχει, επίσης, αποκτήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποιου είδους αποκρυφιστικής εκπαίδευσης.  Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να κατέλθει στο υποσυνείδητό του χωρίς να αποκτά επίγνωση του γεγονότος ότι «μέσα μου ζει η επιθυμία να είμαι η Μαρία η Μαγδαληνή» -δεν θα είχε την ίδια επίγνωση όπως όταν αποκτά επίγνωση ότι έχει πονοκέφαλο.

Αν παρατηρούσε αυτήν την επιθυμία να είναι η Μαρία η Μαγδαληνή, τότε θα φερόταν λογικά και θα την αντιμετώπιζε όπως τον πονοκέφαλο -δηλαδή, θα προσπαθούσε να απαλλαγεί από αυτή.  Αυτό, όμως δεν συμβαίνει μέσω μη κανονικής καθόδου στο υποσυνείδητο, επειδή η επιθυμία του αποκτά τη μορφή που έχει κάτι το οποίο βρίσκεται έξω από την ατομικότητά του, και, στο συγκεκριμένο άτομο, εμφανίζεται ως όραμα: «Είσαι η Μαρία η Μαγδαληνή».  Αυτό το γεγονός εμφανίζεται μπροστά του, προβάλλεται έξω από την οντότητά του.  Επί πλέον, ένας άνθρωπος σ’ αυτό το στάδιο εξέλιξης δεν έχει τη δυνατότητα να ελέγξει με το Εγώ του ένα τέτοιο γεγονός.  Αυτή η έλλειψη ελέγχου δεν μπορεί να υπάρξει όταν υποβληθούμε σε κανονική, σωστή και απολύτως προσεκτική (πνευματική) εκπαίδευση, αφού, τότε, το Εγώ συνοδεύει όλα τα βιώματα σε κάθε σφαίρα.  Αλλά, από τη στιγμή που το Εγώ πάψει πλέον να συνοδεύει όλες τις εμπειρίες μας, το γεγονός που περιγράψαμε μπορεί να μπορεί να προκύψει με τη μορφή ενός αντικειμενικού εξωτερικού συμβάντος.

Ο παρατηρητής πιστεύει ότι μπορεί να θυμηθεί τα γεγονότα που συνδέονται με τη Μαρία Μαγδαληνή και αισθάνεται ότι ο ίδιος ταυτίζεται με τη Μαρία Μαγδαληνή.  Κάτι τέτοιο είναι αναμφισβήτητα δυνατόν.  Δίνω έμφαση στο ενδεχόμενο αυτό, επειδή σας δείχνει ότι μόνο η προσεκτική εκπαίδευση και η ευσυνειδησία με τις οποίες εισερχόμαστε στον αποκρυφισμό μπορούν να μας γλυτώσουν από τέτοια σφάλματα.  Αν γνωρίζουμε ότι πρέπει πρώτα να δούμε μπροστά μας έναν ολόκληρο κόσμο, ότι πρέπει να δούμε γύρω μας πραγματικά γεγονότα και όχι κάτι που θεωρούμε ότι ισχύει για μας, αλλά κάτι που, αν και είναι μέσα μας, εμφανίζεται ως εικόνα ενός ολόκληρου κόσμου-αν γνωρίζουμε ότι καλόν είναι να θεωρούμε ότι αυτό που βλέπουμε αρχικά μπροστά μας είναι η προβολή της εσωτερικής μας ζωής- τότε έχουμε μια καλή ασπίδα που μας προστατεύει από σφάλματα που μπορεί να μας ταλανίσουν στο μονοπάτι.  Το καλύτερο απ’ όλα είναι να θεωρούμε, αρχικά, οτιδήποτε δημιουργείται από την εσωτερική μας οντότητα ως εξωτερικό γεγονός. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτά τα γεγονότα δημιουργούνται από τις επιθυμίες μας, τις ματαιοδοξίες μας και λόγω φιλοδοξίας: με λίγα λόγια από όλα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινoυ εγωισμού. 

Γιατί Η Σοφία δεν είναι το Άγιο Πνεύμα

Πολλή σύγχυση περιβάλλει την ιδέα της θέσης της Σοφίας σε σχέση με την Αρσενική Τριάδα.  Η Σοφία συγχέεται συχνά με το Άγιο Πνεύμα (το τρίτο πρόσωπο της Αρσενικής Τριάδας) στην απόπειρα να Την καταστήσουν τη θηλυκή πλευρά της Τριάδας.  Αποκαλείται θηλυκή πλευρά του Ιησού (δεύτερο πρόσωπο της Τριάδας), καθώς, επίσης, και Σοφία, η οποία ήταν παρούσα στη δημιουργία όπως ο Θεός Πατήρ (πρώτο πρόσωπο της Τριάδας).  Απεικονίζεται, εξάλλου, και ως η εξελισσόμενη ανθρώπινη συνειδητότητα-η Ανθρωποσοφία.  Η Σοφία παρουσιάζεται σε κάθε δυνατό συνδυασμό και διάταξη, εκτός από τον προφανή, δηλαδή, την Θεϊκή Θηλυκή Τριάδα.

Ας εξετάσουμε μερικές παρατηρήσεις του Ρούντολφ Στάινερ που αφορούν το ερώτημα γιατί η Σοφία συγχέεται με το Άγιο Πνεύμα.

Το Μυστήριο του Γολγοθά, Κολωνία, 2 Δεκεμβρίου 1906, GA 97

Το ίδιο γεγονός που έλαβε χώρα πάνω στο Γολγοθά έλαβε χώρα και στα αρχαία Μυστήρια.  Κάτω από τον Σταυρό έστεκε ο Μαθητής «τον οποίο αγαπούσε ο Κύριος», ο Μαθητής που είχε γείρει πάνω στο στήθος του και είχε ανυψωθεί στην καρδιά του.  Βρίσκονται, επίσης, εκεί, κάτω από τον Σταυρό, και οι γυναίκες: η μητέρα του Ιησού, η αδελφή της μητέρας του Μαρία και η Μαρία η Μαγδαληνή.  Ο Ιωάννης δεν αναφέρει ότι η μητέρα του Ιησού ονομάζονταν ‘Μαρία’, αλλά ότι αυτό ήταν το όνομα της αδελφής της μητέρας του.  Το όνομα της μητέρας του ήταν ‘Σοφία’.

Ο Ιωάννης βαπτίζει τον Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό.  Ένα περιστέρι κατεβαίνει από τον ουρανό.  Τη στιγμή αυτή πραγματοποιείται μία πνευματική πράξη σύλληψης.  Ποιά είναι, όμως, η μητέρα του Ιησού που συλλαμβάνει εκείνη τη στιγμή;

Ο Χέλα (Chela), ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, τη στιγμή αυτή απελευθερώνει τον εαυτό του από το Εγώ του, καρποδοτείται το υψηλά εξελιγμένο Μάνας (Manas) του (Εαυτός-Πνεύμα) και εισέρχεται εντός του το Μπούντι (Buddhi) (Πνεύμα Ζωής).  Το υψηλά εξελιγμένο Μάνας που υποδέχτηκε το Μπούντι είναι η Σοφία (Wisdom)-Σοφία, η Μητέρα που καρποδοτείται από τον Πατέρα του Ιησού.  Η Μαρία, που είναι το ίδιο με Μάγια, έχει τη γενική σημασία “όνομα Μητέρα’.  Το Ευαγγέλιο καταγράφει: «Kαὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί.-Καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν – Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι».  Το Άγιο Πνεύμα είναι ο πατέρας του Ιησού˙ το κατερχόμενο περιστέρι καρποδοτεί τη Σοφία που ζει μέσα στον Ιησού.

Το Ευαγγέλιο, λοιπόν, πρέπει να διαβαστεί ως εξής: «Κάτω από τον Σταυρό στέκονταν η μητέρα του Ιησού, η Σοφία».  Στη μητέρα αυτή ο Ιησούς είπε: «Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου».  Αυτός ο ίδιος είχε μεταφέρει τη Σοφία που ζούσε μέσα του στον Μαθητή Ιωάννη.  Τον είχε μεταμορφώσει σε γιο της Σοφίας και είπε: «Ιδοὺ ἡ μήτηρ σου». «Από εδώ και στο εξής θα πρέπει να αναγνωρίζεις τη θεία σοφία ως μητέρα σου και να αφοσιωθείς μόνο σ’ αυτήν».  Ο Ιωάννης έχει καταγράψει αυτή τη θεία σοφία, η Σοφία είναι ενσωματωμένη στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο.  Ο Ιησούς του έδωσε αυτή τη σοφία και ο Χριστός τον εξουσιοδότησε να τη μεταφέρει στον κόσμο. 

Η Ψυχή-Συνείδησης (Πνευματική Ψυχή) είναι ο τόπος κατοικίας της Παρθένου Σοφίας τόσο σε μικροκοσμικό όσο και σε μακροκοσμικό επίπεδο. Το Άγιο Πνεύμα είναι αληθινά κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό από τη Σοφία, την Ανθρωποσοφία ή από τη Μητέρα των Όλων.

Το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, Η Φύση της Παρθένου Σοφίας και του Αγίου Πνεύματος, Αμβούργο, 31 Μαΐου 1908, GA 103

Ο Πατέρας του Ιησού Χριστού είναι το Άγιο Πνεύμα, που συνέλαβε τον Χριστό στα σώματα του Ιησού.

Στην Αίγυπτο το πλήρως πνευματοποιημένο αστρικό σώμα ονομαζόταν Παρθένος Σοφία.  Το αιθερικό σώμα που παραλάμβανε την Παρθένο Σοφία ονομάζονταν Άγιο Πνεύμα.  Ο καρπός της ένωσής τους ονομαζόταν Υιός του Ανθρώπου.

Ο Εαυτός Πνεύμα ή Άγιο Πνεύμα ρέει μέσα στην εξαγνισμένη Ψυχή-Συνείδησης.  Η Ψυχή-Συνείδησης ονομάζεται ‘μητέρα του Χριστού’ ή, στις σχολές εσωτερισμού ‘Παρθένος Σοφία’.  Η Διανοητική-Ψυχή και η Αισθαντική-Ψυχή ονομάζονταν, αντιστοίχως, Μαρία και Μαρία η Μαγδαληνή.

Η Σοφία πρέπει να γίνει η οντότητα που διαφωτίζει άμεσα τα ανθρώπινα όντα.  Αφού περάσει από μέσα μας, η Σοφία θα πάρει την οντότητά μας μαζί της και θα μας την παρουσιάσει εκ των έξω – ως Ανθρωποσοφία.

Ο Χριστός θα εμφανιστεί με πνευματική μορφή κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, όχι απλώς ως εξωτερικό γεγονός, αλλά στο βαθμό που θα βρούμε τη δύναμη που εκπροσωπείται από την αγία Σοφία.

Το αστρικό σώμα μετασχηματίζεται στην αγνή, ενάρετη, συνετή Παρθένο Σοφία και φωτίζεται από ψηλά -ή, αν θέλετε, ‘επισκιάζεται’ από το ‘Άγιο Πνεύμα’, το κοσμικό, συμπαντικό ‘Εγώ’.

Αυτή είναι η μεγάλη σχολή της Παρθένου Σοφίας, το ίδιο το Ευαγγέλιο του Ιωάννη.

Η Πνευματική Επιστήμη έχει την αποστολή να ανυψώσει τη Χριστιανοσύνη στη Σοφία, στην ορθή κατανόηση του Χριστιανισμού. 

Υπάρχει ένα σχόλιο που αναφέρεται από πολλούς συγγραφείς ως απόδειξη ότι ο Στάινερ πίστευε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι θηλυκό και ίσως να είναι η Σοφία.  Πρόκειται για ένα ημιτελές σχόλιο που προέρχεται από ‘σημειώσεις’ σε μια επιστολή προς έναν από τους μαθητές του Στάινερ στα πρώτα χρόνια του Ανθρωποσοφικού Σωματείου.  Σύμφωνα με την έρευνα του συγγραφέα αυτή η πηγή δεν επιβεβαιώνεται πουθενά αλλού.  Με προσεκτική ανάγνωση μπορείτε να δείτε ότι ο Στάινερ δεν λέει ότι η Σοφία είναι το Άγιο Πνεύμα.

Επιστολή στον Βίλχελμ Χούμπε-Σλάιντεν [Wilhelm Hubbe‐Schleiden], 1902, GA 39

Είναι, αναμφίβολα, σωστό ότι ο Χριστός μέσα μας δεν διαφέρει πραγματικά από αυτό που το θεολογικό δόγμα ορίζει ως Άγιο Πνεύμα, αλλά, παρ’ όλα αυτά, μου φαίνεται ότι πρέπει να διαχωρίσουμε τις δύο έννοιες σε σχέση με κάτι άλλο.  Το Άγιο Πνεύμα και ο Χριστός μέσα μας είναι ένα και το αυτό, αλλά σε διαφορετικά στάδια εξέλιξης.  Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ‘Άγιο Πνεύμα’ είναι η (θηλυκή) αρχή-Μητέρα της (αρσενικής) αρχής Υιός Χριστός.  Χρωστάμε τον ‘Χριστό μέσα μας’ στην εξέλιξη που γίνεται μέσα μας διά του ‘Αγίου Πνεύματος’ (ή Χριστού-δημιουργού).   

Σε ένα άλλο σημείο βρίσκουμε ένα  κάπως αόριστο σχόλιο που προκαλεί σύγχυση σχετικά με το Άγιο Πνεύμα και τη θηλυκή φύση του.  Ωστόσο, μια προσεκτικότερη εξέταση θα δείξει ότι ο Στάινερ δεν λέει ότι το Άγιο Πνεύμα και η Σοφία είναι ένα και το αυτό.

Συλλογή Άρθρων και Επιστολών, GA 39

Διότι, αρχικά, το Άγιο Πνεύμα δεν ήταν παρά η μητέρα του Θεού (Ίσιδα, κλπ.).  Ο Χριστιανισμός απέρριψε αυτή τη θηλυκή αρχή (Ίσιδα) και κράτησε μόνον τον Υιό.

Στο Άγιο Πνεύμα ο Χριστιανισμός διατήρησε ένα υποτυπώδες στοιχείο της θηλυκής αρχής.  Γι’ αυτόν τον λόγο στο Χριστιανικό δόγμα συγχωνεύεται με φυσικό τρόπο το Άγιο Πνεύμα με τον ‘Υιό’.  Είναι ένα και το αυτό, ενώ η απορριφθείσα αρχή-Ίσιδα έγινε, αφ’ ενός, ακατανόητη ως ‘Άγιο Πνεύμα’ και, αφ’ ετέρου, υιοθετήθηκε με εξωτερικό τρόπο ως ‘Παρθένος Μαρία’.  Η Ίσιδα εξανεμίστηκε, πρώτα, εντός του ‘Αγίου Πνεύματος’ και στη συνέχεια αποκαταστάθηκε ως ‘Μαρία’ χωρίς οι άνθρωποι να έχουν επίγνωση της σύνδεσης. 

Εσωτερικός Χριστιανισμός: Η Παρθένος Σοφία, Διάλεξη ΧΙΙ, GA 103

Το γεγονός ότι το σώμα που άφησε πίσω του ο Ιησούς από Ναζαρέτ, ήταν τόσο ώριμο, τόσο τέλειο, ώστε να μπορέσει να διεισδύσει μέσα του ο ηλιακός Λόγος, δηλαδή, η οντότητα των έξι Ελοχίμ, που είναι η πνευματική οντότητα του ήλιου.  Μπόρεσε να ενσαρκωθεί στο σώμα αυτό για τρία χρόνια – της δόθηκε η δυνατότητα να γίνει σάρκα.  Εισήλθε ο ηλιακός Λόγος, που μπορεί να μέσα στα ανθρώπινα όντα μέσω της φώτισης, ο ίδιος ο ηλιακός Λόγος, το Άγιο Πνεύμα.  Εισήλθε το συμπαντικό εγώ, το κοσμικό εγώ και στη συνέχεια, για τρία χρόνια, ο ηλιακός Λόγος μιλούσε μέσω του σώματος του Ιησού.  Ο Χριστός ομιλεί μέσω του σώματος του Ιησού κατά τη διάρκεια εκείνων των τριών ετών. 

Το Άγιο Πνεύμα, όχι η Σοφία, ήταν το όχημα για την ενσάρκωση του Χριστού.  Υποδεικνύεται με σαφήνεια ότι η Φύση του Αγίου Πνεύματος είναι διαφορετική από την εξέλιξη της Παρθένου Σοφίας στην ανθρώπινη ψυχή, η οποία επιτυγχάνεται με τη βοήθεια της Σοφίας (Ανθρωποσοφία).

Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, Η Φύση της Παρθένου Σοφίας και του Αγίου Πνεύματος, Διάλεξη XII, 31 Μαΐου 1908, Αμβούργο, GA 103

Δύο πράγματα χρειάζονται γι’ αυτό.  Συγκεκριμένα, ότι το ανθρώπινο όν προετοιμάζεται με την κάθαρση και τη φώτιση και μετά ανοίγει ελεύθερα την εσώτερή του οντότητα στον πνευματικό κόσμο.  Στη σύνδεση αυτή μπορούμε να παρομοιάσουμε την εσωτερική του φύση με το θηλυκό στοιχείο και την πνευματική εξωτερική με το αρσενικό.  Η εσωτερική οντότητα πρέπει να γίνει επιδεκτική στην υποδοχή του ανώτερου εαυτού.  Όταν συμβεί αυτό, τότε ο ανώτερος εαυτός του ανθρώπου ρέει από τον πνευματικό κόσμο μέσα του.  Μπορεί να αναρωτηθούμε: πού βρίσκεται αυτός ο ανώτερος εαυτός του ανθρώπου; Μέσα στο άτομο;  Όχι δεν βρίσκεται εκεί.  Βρίσκεται στον Κρόνο, στον Ήλιο και στη Σελήνη: ο ανώτερος εαυτός είχε διαχυθεί σε όλο το σύμπαν.  Εκείνη τη στιγμή, το Κοσμικό Εγώ διαχύθηκε σε όλη την ανθρωπότητα, αλλά τώρα οι άνθρωποι πρέπει να του επιτρέψουν να εργαστεί  πάνω στον εαυτό τους.  Αυτό σημαίνει ότι η ανθρώπινη εσωτερική φύση, δηλαδή, το αστρικό σώμα πρέπει να καθαριστεί, να εξαγνιστεί και να εξευγενιστεί και να υποβληθεί σε κάθαρση – τότε το άτομο μπορεί να ελπίζει ότι το εξωτερικό πνεύμα θα ρεύσει μέσα του για να το φωτίσει.  Αυτό θα συμβεί όταν το ανθρώπινο όν έχει προετοιμαστεί πολύ καλά, έχει υποβάλει το αστρικό του σώμα σε κάθαρση, και, με τον τρόπο αυτό, έχει εξελίξει τα εσωτερικά του όργανα αντίληψης.  Το αστρικό σώμα, έτσι κι αλλιώς, έχει προοδεύσει τόσο πολύ ώστε όταν κατέλθει στο αιθερικό και φυσικό σώμα επέρχεται η φώτιση.  Αυτό που συμβαίνει, στην πραγματικότητα είναι ότι το αστρικό σώμα αποτυπώνει τα όργανά του επί του αιθερικού σώματος, προσφέροντας τη δυνατότητα στο ανθρώπινο όν να αντιλαμβάνεται τον πνευματικό κόσμο γύρω του.  Προσφέρει τη δυνατότητα στην εσωτερική του οντότητα, στο αστρικό σώμα, να λαμβάνει από το αιθερικό σώμα ό,τι είναι ικανό να του προσφέρει, ό,τι απορροφά το αιθερικό σώμα από το σύμπαν, από το Κοσμικό Εγώ. 

Αυτό το καθαρισμένο, εξαγνισμένο αστρικό σώμα, που τη στιγμή της φώτισης δεν περιέχει καμία από τις ακάθαρτες εντυπώσεις του φυσικού κόσμου, παρά μόνο τα όργανα αντίληψης του πνευματικού κόσμου, αποκαλείται στον εσωτερικό Χριστιανισμό ‘αγνή, ενάρετη, σοφή Παρθένος Σοφία’.  Βάσει όσων λαμβάνει ο μαθητής κατά την κάθαρση, καθαρίζει και εξαγνίζει το αστρικό του σώμα, ούτως ώστε αυτό να μετασχηματίζεται σε Παρθένο Σοφία.  Και όταν η Παρθένος Σοφία συναντά το Κοσμικό Εγώ, το Συμπαντικό Εγώ που προκαλεί τη φώτιση, ο μαθητής περιβάλλεται από φως, πνευματικό φως.  Αυτή η δεύτερη δύναμη που προσεγγίζει την Παρθένο Σοφία ονομάζεται στον εσωτερικό Χριστιανισμό (όπως, επίσης, ονομάζεται και σήμερα) το ‘Άγιο Πνεύμα’.  Επομένως, είναι σωστό να πούμε, σύμφωνα με τον εσωτερικό Χριστιανισμό, ότι, μέσω των διαδικασιών της μύησης, ο Χριστιανός εσωτεριστής επιτυγχάνει τον εξαγνισμό και καθαρισμό του αστρικού του σώματος, καθιστά το αστρικό του σώμα Αγία Σοφία και φωτίζεται εκ των άνω (επισκιάζεται, αν θέλετε) από το ‘Άγιο Πνεύμα’ από το Κοσμικό, Συμπαντικό Εγώ.  Και ένα πεφωτισμένο, με τον τρόπο αυτό, άτομο, το οποίο, με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον Εσωτερικό Χριστιανισμό έχει δεχτεί το ‘Άγιο Πνεύμα’ μέσα του, ομιλεί πάραυτα με διαφορετικό τρόπο.

Πώς ομιλεί; Όταν ομιλεί για τον Κρόνο, τον Ήλιο και τη Σελήνη, για τα διάφορα μέλη του ανθρώπινου όντος, για τις διαδικασίες της κοσμικής εξέλιξης, δεν εκφράζει την δική του άποψη.  Οι δικές του απόψεις δεν έχουν καμιά θέση εδώ.  Όταν ένα τέτοιο άτομο ομιλεί για τον Κρόνο, είναι ο ίδιος ο Κρόνος που ομιλεί μέσω αυτού.  Όταν ομιλεί για τον Κρόνο, ομιλούν μέσω αυτού οι Πνευματικές Οντότητες του Κρόνου.  Αυτός είναι το όργανο.  Το ατομικό του εγώ έχει επισκιαστεί, πράγμα που σημαίνει ότι σε τέτοιες στιγμές έχει γίνει διαπροσωπικό και αυτό που χρησιμοποιεί το εγώ του ως εργαλείο μέσω του οποίου ομιλεί είναι το Κοσμικό Συμπαντικό Εγώ. 

Έτσι, λοιπόν, έχουμε αποκτήσει δυο έννοιες στην πνευματική τους σημασία.  Έχουμε μάθει τη φύση της Παρθένου Σοφίας, που είναι το εξαγνισμένο αστρικό σώμα, και τη φύση του ‘Αγίου Πνεύματος’, του Κοσμικού Συμπαντικού Εγώ, που παραλαμβάνεται από την Παρθένο Σοφία και μπορεί, πλέον, να ομιλεί από το εξαγνισμένο αστρικό σώμα.  Υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να επιτευχθεί, ένα ακόμη ανώτερο στάδιο, που είναι η ικανότητα να βοηθήσουμε κάποιον άλλο, η ικανότητα να του δώσουμε την ώθηση να επιτύχει αυτά τα δυο πράγματα.  Οι άνθρωποι της δικής μας εξελικτικής εποχής μπορούν να λάβουν την Παρθένο Σοφία (το εξαγνισμένο αστρικό σώμα) και το Άγιο Πνεύμα (φώτιση) με τον τρόπο που περιγράφηκε, αλλά μόνον. ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να δώσει στη γη ό,τι χρειαζόταν για να επιτευχθούν τα παραπάνω.  Εκείνος εμφύτευσε στο πνευματικό μέρος της γης τις δυνάμεις εκείνες που προσφέρουν αυτή τη δυνατότητα, και αυτό έχει περιγραφεί στη Χριστιανική μύηση. 

Το γεγονός ότι το σώμα που άφησε πίσω του ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ήταν τόσο ώριμο, τόσο τέλειο, ώστε να μπορέσει να διεισδύσει εντός του ο Ηλιακός Λόγος, η Οντότητα των έξι Ελοχίμ, που είναι η πνευματική Οντότητα του Ήλιου.  Μπόρεσε να ενσαρκωθεί για τρία χρόνια στο σώμα αυτό, του δόθηκε η δυνατότητα να γίνει σάρκα. Εισήλθε ο Ηλιακός Λόγος που μπορεί να λάμψει εντός των ανθρωπίνων σωμάτων μέσω της φώτισης, ο ίδιος ο Ηλιακός Λόγος, το Άγιο Πνεύμα.  Εισήλθε το Συμπαντικό Εγώ, το Κοσμικό Εγώ και, εφεξής, για τρία χρόνια, ο Ηλιακός Λόγος μιλούσε μέσω του σώματος του Ιησού.  Ο Χριστός ομιλεί μέσω του σώματος του Ιησού κατά τη διάρκεια των τριών εκείνων ετών.  Το γεγονός αυτό αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, καθώς, επίσης, και στα άλλα Ευαγγέλια ως η κάθοδος της περιστεράς, του Αγίου Πνεύματος, επί του Ιησού από τη Ναζαρέτ.  Στον εσωτερικό Χριστιανισμό αναφέρεται ότι τη στιγμή εκείνη το εγώ του Ιησού από τη Ναζαρέτ εγκατέλειψε το σώμα του και, από εκεί και πέρα, ο Χριστός βρίσκεται εντός του, και ομιλεί μέσω αυτού για να διδάξει και να εργαστεί. 

Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη είναι το Ευαγγέλιο μέσα στο οποίο ο συγγραφέας του έκρυψε δυνάμεις που εξελίσσουν την Παρθένο Σοφία.  Στον Σταυρό τού δόθηκε η αποστολή να παραλάβει αυτή τη δύναμη ως μητέρα του και να γίνει ο αληθινός, γνήσιος ερμηνευτής του Μεσσία.  Αυτό, πραγματικά, σημαίνει ότι αν ζείτε πλήρως σύμφωνα με το Ευαγγέλιο Του Ιωάννη και το κατανοήσετε πνευματικώς, έχει τη δύναμη να σας οδηγήσει στη Χριστιανική κάθαρση, έχει τη δύναμη να σας δώσει την Παρθένο Σοφία.  Τότε το Άγιο Πνεύμα, συνενωμένο με τη γη, θα σας χορηγήσει τη φώτιση σύμφωνα με τη Χριστιανική έννοια.  Και αυτό που βίωσαν οι στενοί Του μαθητές, εκεί στην Παλαιστίνη, ήταν τόσο ισχυρό, ώστε, κατόπιν, κατείχαν τουλάχιστον την ικανότητα να αντιλαμβάνονται τον πνευματικό κόσμο. Οι πιο στενοί Του μαθητές έλαβαν αυτό την ικανότητα μέσα τους. 

Η Μητέρα της Θηλυκής Αγίας Τριάδας 

Τα παρακάτω σχόλια του Ρούντολφ Στάινερ υπογραμμίζουν τη φύση της αρχής-Μητέρα-της-Θηλυκής-Αγίας-Τριάδας.  Η εξέλιξη, ή η βιογραφία αυτής της οντότητας αποτελεί μέρος της δημιουργίας του φυσικού κόσμου.  Όλα όσα μας παρουσιάζονται στον κόσμο γύρω μας είναι τα προγενέστερα δώρα των Μητέρων, των τριών προηγούμενων ενσαρκώσεων της Γης (Κρόνος, Ήλιος, Σελήνη).

To Βασίλειο των Μητέρων: Η Ένδοξη Μήτηρ, Ντόρναχ 16 Αυγούστου 1915

Οι Μητέρες που είναι, επίσης, ένα ‘Αιώνιο-Θήλυ’, είναι τρεις στον αριθμό˙ η Μητέρα, η Ένδοξη Μήτηρ, είναι στον ενικό.  Αυτές οι δύο πλευρές προσέγγισης – αφ’ ενός προς τις Μητέρες την περίοδο πριν το Μυστήριο του Γολγοθά και, αφ’ ετέρου, προς τη Μητέρα, την Ένδοξη Μητέρα την περίοδο μετά το Μυστήριο του Γολγοθά, δεν μας δείχνουν με το συγκλονιστικό ποιητικό τους μεγαλείο αυτό που μας έδωσε το Μυστήριο του Γολγοθά;  Οι τρεις Μητέρες έγιναν η μία Μητέρα, η Ένδοξη Μήτηρ, αφού το ανθρώπινο όν εξελίχθηκε σε σημείο ώστε να διαποτιστεί εσωτερικά από ένα ‘Εγώ’, με το γνωστό μας τρόπο.  Αυτή η μετάβαση από το Αιώνιο Θήλυ ως τριάδα στο Αιώνιο Θήλυ ως ενότητα αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα, τα πιο θαυμαστά, τα πιο όμορφα κομμάτια από όλα τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα του δεύτερου μέρους του Φάουστ. 

Η Ίσιδα και η Μαντόνα, Βερολίνο, 29 Απριλίου 1909, GA 57

Οι Μητέρες εξελίσσονται και ζουν σε μια περιοχή όπου φτιάχνονται οι μορφές του ορατού κόσμου.  Αν θέλουμε να διεισδύσουμε στη σφαίρα των Μητέρων, πρέπει να υπερβούμε οτιδήποτε ζει στο χώρο και στο χρόνο.  Η ουσία του βασιλείου τους είναι ο σχηματισμός και ο μετασχηματισμός.  Είναι μυστηριώδεις θεότητες που βασιλεύουν σε ένα πνευματικό βασίλειο πίσω από την αισθητή πραγματικότητα.  Όλα όσα γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις μας γεννιούνται στο βασίλειο των Μητέρων.  Αυτό το μυστηριώδες βασίλειο των μητέρων κάθε γήινου και υλικού πράγματος είναι το βασίλειο της θεϊκής ουσίας όλων των πραγμάτων.  Το βασίλειο των Μητέρων είναι το βασίλειο του πνευματικού κόσμου.  Αυτές είναι οι αρχέγονοι χώροι της ύπαρξης.

Η ανθρώπινη ψυχή που κατοικεί εντός μας είναι, κατά μια έννοια, η Ίσιδα, το αιώνιο θήλυ μέσα μας που μας προσελκύει να εξελιχθούμε προς το βασίλειο όπου γεννηθήκαμε.

Όταν το βλέμμα μας αντικρύζει την Παναγία και το διαπερνά βαθύ συναίσθημα, η ψυχή συμμετέχει στη γνώση του μεγαλειώδους αινίγματος του κόσμου.  Συνειδητοποιούμε με τέτοια ταπείνωση ότι,  η ψυχή μας, αναζητώντας μέσα της το αιώνιο θήλυ, λαχταρά το θεϊκό Πνεύμα του Πατέρα που γεννήθηκε από το σύμπαν, τον οποίο γεννάμε μέσα στην ψυχή μας ως τον Υιό. 

Ο Φάουστ του Γκαίτε από την άποψη της Πνευματικής Επιστήμης, Στρασβούργο 23 Ιανουαρίου 1910, GA 272

Οι Μητέρες ήταν αυτό που μάθαιναν πάντοτε οι άνθρωποι όταν άνοιγαν τα πνευματικά τους μάτια.  Η ουσιαστική βάση των υλικών αντικειμένων δεν είναι πλέον ορατή από τα φυσικά μάτια, αλλά βρίσκεται εκεί που είναι οι Μητέρες.  Το βασίλειο των Μητέρων είναι ο πνευματικός κόσμος. 

Αυτό που εκπροσωπεί η ανθρώπινη ψυχή όταν στέκεται αντιμέτωπη με το μυστήριο του σύμπαντος είναι το ‘Αιώνιο-Θήλυ’.  Είναι αυτό που ποθεί ως το αιώνιο στοιχείο του ανθρώπινου όντος: το αιώνιο θηλυκό που προσελκύει την ψυχή διαρκώς όλο και υψηλότερα, προς το αιωνίως αθάνατο, την αιώνια σοφία και εκείνο που παραδίδεται στο αιώνιο άρρεν. 

Η Μυστικιστική Γνώση και η Πνευματική Αποκάλυψη της Φύσης: η Αντίληψη των Πνευμάτων, Ντόρναχ 14 Αυγούστου 1915, GA 252

Το εσωτερικό της θηλυκής οργάνωσης -ό,τι είναι σωματικό και υλικό, καθώς και ό,τι εκφράζεται ως ψυχή συνδεδεμένη με το υλικό σώμα –φέρει τα σημάδια των περιόδων Κρόνου, Ηλίου και Σελήνης με την πλέον εξέχουσα έννοια.  Η μακροσκοπική πλευρά των εξελίξεων Κρόνου, Ηλίου και Σελήνης μεταφέρεται μέσα στη γυναίκα και ενσωματώνεται στον γυναικείο μικρόκοσμο, ενώ, ο μακρόκοσμος της αμέσως προηγούμενης περιόδου της Γήινης εξέλιξης ενσωματώνεται στον μικρόκοσμο του ανδρός.

Η Ένδοξη Μήτηρ (Σοφία) μετέφερε τις αέναες επιρροές των περιόδων Κρόνου, Ηλίου και Σελήνης στην περίοδο Γη με τον αγνότερο τρόπο, τις άφησε ανέγγιχτες από οτιδήποτε γήινο και συνενώθηκε η ίδια της με τον μακρόκοσμο όταν της ανατέθηκε να προετοιμάσει το Χριστό για τη Γη. 

Το Συνέδριο των Χριστουγέννων, ΚεφάλαιοV, GA 260

Το ανθρώπινο κάρμα είναι, κατ’ αρχάς, το φόντο, το παραπέτασμα, όπως ένα πέπλο.  Αν, όμως, δούμε πίσω από αυτό το πέπλο, βλέπουμε τις συνυφασμένες πράξεις, έργα και επιρροές των Αρχών, των Αγγέλων, των Αρχαγγέλων, των Κυριοτήτων, των Δυνάμεων, των Εξουσιών, των Σεραφείμ, των Χερουβείμ και των Θρόνων. 

Μπορούμε να δούμε, από τα σχόλια αυτά, ότι η οντότητα που βρίσκεται πίσω από την Ανθρωποσοφία (Αγία Σοφία) και την Κοσμική Οντότητα της Σοφίας (Κυριότητες-η Θυγατέρα Σοφία) αποτελεί τον ‘συνδυασμό των εννέα ιεραρχιών’ -των Μητέρων, που αργότερα έγιναν η Ένδοξη Μήτηρ, η Μητέρα των Όλων.  Όλες μαζί συνιστούν τη Θεϊκή Θηλυκή Τριάδα: της Μητέρας, της Θυγατέρας και της Αγίας Σοφίας.

Η θυγατέρα της Θεϊκής Θηλυκής Τριάδας

Η φύση της Κοσμικής Οντότητας της Σοφίας (Κυριότητες) είναι καλά τεκμηριωμένη στην Ανθρωποσοφική βιβλιογραφία.  Η περιγραφή της βιογραφίας της Οντότητας της Σοφίας αποτελεί στοιχείο-κλειδί στη Χριστολογία του Στάινερ.  Μόνον ο Στάινερ παρουσιάζει αυτές τις αποκαλύψεις στη σύγχρονη εποχή και τις αφήνει ως ανοιχτό μυστικό για όσους έχουν ‘μάτια για να βλέπουν’ και ‘αυτιά για ν’ ακούν’.  Η κάθοδος της Οντότητας της Σοφίας μέσα στην οντότητας της ‘μητέρας του Ιησού’ ήταν άνευ προηγουμένου εκείνη την εποχή.  Δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ πριν στην ιστορία μεγαλύτερη συνένωση ενός Άβαταρ (Κοσμικής Σοφίας) με έναν Μποτισάτβα (Μαρία-Εύα).

Η αναζήτηση για τη νέα Ίσιδα, τη Θεία Σοφία, Ντόρναχ, 24 Δεκεμβρίου 1920, GA 202.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ίσιδα, η ζωντανή, θεϊκή Σοφία, έπρεπε να χαθεί.  Ωστόσο, θα συνειδητοποιήσουμε, επίσης, ότι η αφύπνιση της ζώσας Οπτασίας από το νεκρό πεδίο των μαθηματικών, της κινηματικής και της γεωμετρίας, είναι η εύρεση της Ίσιδας, η εύρεση της νέας Ίσιδας, της θεϊκής Σοφίας.  Αυτήν πρέπει να βρουν οι άνθρωποι για να ζωντανέψει πλήρως η Χριστική δύναμη, την οποία κατέχουν από την εποχή του Μυστηρίου του Γολγοθά, δηλαδή να πληρούνται όλο και βαθύτερα με το φως της αγνότατης επίγνωσης. 

Το Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, 26 Σεπτεμβρίου 1909, GA 114

Τότε, κατά τη διάρκεια της Βάπτισης του Ιησού στον Ιορδάνη, το αθάνατο μέρος της αρχικής μητέρας του Ιησού- Νάθαν κατέβηκε από τον πνευματικό κόσμο και μεταμόρφωσε τη μητέρα που είχε πάει στο σπίτι του Νάθαν-Ιωσήφ (τη Μαρία του Σολομώντος) και την έκανε και πάλι παρθένο.  Έτσι η ψυχή της μητέρας που έχασε ο Ιησούς-Νάθαν αποκαταστάθηκε την ώρα της Βάπτισης από τον Ιωάννη.  Η μητέρα που έμεινε μαζί του φιλοξενούσε μέσα της την ψυχή της αρχικής του μητέρας, που ονομάζεται στη Βίβλο η ‘Ευλογημένη Μαρία’. 

Το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, Στοκχόλμη, 11 Ιανουαρίου 1910, GA 157.

Στη Βάπτιση στον Ιορδάνη η αρχή-μητέρα βιώνει επαναγέννηση: το αγνό αιθερικό σώμα της μητέρας Νάθαν κατέρχεται και διαπερνά την άλλη μητέρα.  Έτσι αυτή είναι και πάλι παρθένος, και δημιουργείται μια βαθιά σύνδεση μεταξύ του Χριστού και της μητέρας.

 Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη σε Σχέση με τα Άλλα Τρία Ευαγγέλια, Κάσσελ, 3 Ιουλίου 1909, GA 112.

Την ίδια στιγμή που το Πνεύμα του Χριστού κατήλθε στο σώμα του Ιησού από Ναζαρέτ και έγινε ο μετασχηματισμός που περιγράψαμε, ασκήθηκε, επίσης, και μια επιρροή πάνω στη μητέρα του Ιησού από τη Ναζαρέτ.  Η επίδραση αυτή συνίσταται στο εξής: τη στιγμή της Βάπτισης η μητέρα ανέκτησε την παρθενικότητά της, δηλαδή, ο εσωτερικός οργανισμός της επανήλθε στην κατάσταση του γυναικείου οργανισμού πριν την εφηβεία.  Κατά τη γέννηση του Χριστού η μητέρα του Ιησού από τη Ναζαρέτ έγινε παρθένος.

Ως εκπλήρωση των χρόνων, οι υιοί των ανθρώπων θα ξαναβρούν τις θυγατέρες του Θεού και θα ανυψωθούν προς αυτές.  Αυτό, όμως μπορεί να συμβεί μόνον αφού η ανθρώπινη σοφία θυσιαστεί για τη θεϊκή σοφία, διότι τότε θα ξαναβρούμε τις θυγατέρες των θεών, τη θεϊκή Σοφία.  Τότε οι γιοί των ανθρώπων θα αναληφθούν προς τις θυγατέρες των Θεών. Κι έτσι θα αρχίσει το δεύτερο ήμισυ της γήινης εξέλιξης. 

Το Χριστιανικό Μυστήριο. 11 Φεβρουαρίου 1906, GA 97.

Μετά από τη ζωή Του στη γη, ο Χριστός ανέρχεται και τώρα πορεύεται θριαμβευτής μέσω των έναστρων ουρανών.  Μόνο ο Χριστός και η Μαρία μπόρεσαν να πάρουν το φυσικό τους σώμα μαζί τους στην σφαίρα των απλανών αστέρων. Ο Ιησούς και η Μαρία καθαγίασαν το φυσικό τους σώμα σε τέτοιο βαθμό που μπορούσαν να το πάρουν μαζί τους στις ανώτατες περιοχές.

Η Αναζήτηση της νέας Ίσιδας, Βασιλεία, Χριστούγεννα 1920, GA 292.

Η θεϊκή Σοφία, η Ουράνια Σοφία εργάστηκε μέσω αποκάλυψης στους φτωχούς βοσκούς στους αγρούς και επίσης μέσω αποκάλυψης στους Μάγους από την Ανατολή.  Ο άνθρωπος πρέπει να βρει τη νέα Ίσιδα, τη θεϊκή Σοφία, για να ζωντανέψει η δύναμη του Χριστού που έχει μέσα του από την εποχή του Μυστηρίου του Γολγοθά, να γίνει πραγματικά ζωντανή, δηλαδή να τον γεμίσει με φως.

Πρέπει να έχουμε μια ζώσα εικόνα στη σκέψη μας όλων όσων έχουμε αποκτήσει μέσω της νεοευρεθείσας Ίσιδος, έτσι ώστε όλο το ουράνιο σύμπαν, η πλάση, να ξαναγίνει για μας πνευματικό.

Δεν είναι ο Χριστός που μας λείπει – αυτό που μας λείπει είναι η γνώση του Χριστού, η Ίσιδα του Χριστού, η Σοφία του Χριστού.

Πρέπει να αρχίσουμε την αναζήτηση του νεκρού σώματος της σύγχρονης Ίσιδας, του πτώματος της θεϊκής Σοφίας, με μια δύναμη που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, η οποία, όμως, βρίσκεται μέσα μας.

Τότε, μέσω της νεοευρεθείσας δύναμης της Ίσιδας (που είναι τώρα η δύναμη της θεϊκής Σοφίας), ο Χριστός, που από την εποχή του Μυστηρίου του Γολγοθά έχει συνενωθεί με τη γήινη ύπαρξη, θα δραστηριοποιηθεί πλήρως μέσα στον άνθρωπο, επειδή θα έχει επιτευχθεί η ορθή κατανόησή Του.  Ο Χριστός θα εμφανιστεί στην πνευματική Του μορφή κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, όχι μέσω εξωτερικού συμβάντος, αλλά μέσω ανθρώπων που θα βρίσκουν τη δύναμη εκείνη που εκπροσωπείται από τη θεϊκή Σοφία. 

Η Αγία Σοφία της Θηλυκής Αγίας Τριάδας.

Ίσιδα-Σοφία, Θεοσοφία, Σοφία, Φιλοσοφία, Ανθρωποσοφία

Η Αγία Σοφία είναι άλλη μια όψη της Θηλυκής Αγίας Τριάδας που εμφανίζεται αποκλειστικά στο έργο του Ρούντολφ Στάινερ.  Ο Ράλφ Γουάλντο Έμερσον επεσήμανε ότι η φυσική ανθρώπινη ευφυία εξελισσόταν με το πέρασμα του χρόνου, δεν απέδωσε, όμως, σε κάποια ‘οντότητα’ την εξέλιξη της συνείδησης.  Ο Στάινερ διηγείται τη βιογραφία της Ίσιδας-Σοφίας από τη φυσική γέννησή Της, το 2100 π.Χ., ως την αιθερική, την αστρική και την εγώ-γέννησή της, ανά 700 χρόνια περίπου, στη συνέχεια.

Το Μονοπάτι της Πνευματικής Γνώσης και η Ανανέωση της Καλλιτεχνικής Κοσμοθεωρίας, 1 Οκτωβρίου 1915, GA 161.

Βλέπουμε, λοιπόν, μια οντότητα να ‘υφαίνει’ το δρόμο της στη διάρκεια της ιστορίας, για την οποία ένας αιώνας ισοδυναμεί με ένα έτος.  Και, εάν θέλαμε, θα μπορούσαμε να γράψουμε τη βιογραφία της οντότητας αυτής, η οποία από πνευματική άποψη είναι ανώτερη από τον άνθρωπο στο βαθμό που ένας αιώνας διαρκεί περισσότερο από ένα έτος.  Ιστορικά, λοιπόν, η γέννηση της οντότητας αυτής μέσα στην ανθρωπότητα, ούτως ειπείν, η πρώτη επαφή της με την ανθρωπότητα, έλαβε χώρα κατά προσέγγιση το 2100 π.Χ.  Το αιθερικό σώμα της άρχισε να εξελίσσεται το 1400 π.Χ., ενώ η εξέλιξη του αστρικού σώματός της άρχισε το 700 π.Χ.

Ο Αβραάμ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ανέπτυξε μέσα του εσωτερικό στοχασμό της θεϊκής σύνεσης (τη Σοφία), θεϊκή όραση, με ένα εντελώς ανθρώπινο τρόπο ως ανθρώπινο σκέπτεσθαι περί ‘του Θείου’.

Και έτσι μέσα από την αχλύ της ιστορίας της φιλοσοφίας αρχίζει να μας πλησιάζει μιά οντότητα, την οποία σεβόμαστε ως Θεά που κατεβαίνει από τα θεϊκά ύψη, την οποία βλέπουμε νεαρή στα αρχαία χρόνια να εξελίσσεται έστω και αργά, ώστε ένας δικός της αιώνας να ισοδυναμεί με ένα έτος ανθρώπινης ζωής.

Διότι αυτή είναι η ουσία της Ανθρωποσοφίας, ότι η οντότητά της αποτελείται από ό,τι αποτελείται και ο άνθρωπος.  Το ουσιαστικό χαρακτηριστικό της δραστηριότητάς της είναι ότι ο άνθρωπος προσλαμβάνει με την Ανθρωποσοφία αυτό που είναι ο ίδιος του και πρέπει να το βάλει μπροστά του, επειδή πρέπει να ασκήσει την αυτογνωσία. 

Αντίληψη της Φύσης της Σκέψης, Ντόρναχ 10 Ιανουαρίου 1915, GA 161.

Κάτι ζει στην ιστορία, κάτι που διαπερνά το αιθερικό σώμα, το αστρικό σώμα, κλπ.: ένα πραγματικό, υπαρκτό Όν.  Είπα στο βιβλίο μου ότι η σκέψη γεννήθηκε στην Ελληνική εποχή.  Ωστόσο, στη σύγχρονη εποχή, η σκέψη φτάνει στην πραγματική αυτο-συνειδητότητα, στην ψυχή-συνείδησης: η σκέψη είναι ένα ανεξάρτητο ενεργό Όν.  Αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να ειπωθεί δημόσια σε ένα βιβλίο που προορίζεται για το ευρύ κοινό.  Παρ’ όλα αυτά, ο ανθρωποσοφιστής αν διαβάσει το βιβλίο και παρατηρήσει την επικρατούσα τάση της παρουσίασής του, θα το αντιληφθεί.  Δεν περιέχεται, αλλά αναδύεται από την ουσία του περιεχομένου του. 

Από αυτό φαίνεται ότι στην εποχή μας εμφανίζονται πολλές ωθήσεις για τον μετασχηματισμό σε ό,τι αφορά την πνευματική ζωή.  Διότι εδώ βλέπουμε να εξελίσσεται κάτι που είναι σαν το ανθρώπινο όν, αλλά έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από ένα ανθρώπινο άτομο.  Ο κάθε άνθρωπος ζει στο φυσικό επίπεδο και για επτά χρόνια αναπτύσσει το φυσικό του σώμα, για επτά το αιθερικό, για επτά το αστρικό, κοκ.  Η οντότητα που εξελίσσεται ως φιλοσοφία (την αποκαλούμε με το αφηρημένο όνομα ‘φιλοσοφία’) ζει 700 χρόνια στο αιθερικό σώμα, 700-800 χρόνια στο αστρικό σώμα (ο χρόνος είναι κατά προσέγγιση), 700-800 χρόνια στην αισθαντική ψυχή, 700-800 χρόνια στη διανοητική ψυχή ή ψυχή-νού και άλλα 700-800 χρόνια στην ψυχή-συνείδησης.  Μια οντότητα εξελίσσεται προς τα άνω, για την οποία μπορούμε να πούμε τα εξής: ρίχνοντας μια ματιά στην πρωταρχή της ελληνικής φιλοσοφίας, βλέπουμε ότι η Οντότητα αυτή είχε μόλις φτάσει στο στάδιο της ανάπτυξης που αντιστοιχεί στην ανθρώπινη εφηβεία, δηλαδή, ως Οντότητα μοιάζει με άνθρωπο που έφτασε στο 14^ο-16^ο έτος της ηλικίας του.  Έπειτα μεγαλώνει μέχρι το σημείο που ο άνθρωπος έχει τις εμπειρίες της περιόδου μεταξύ 14 και 21 ετών: αυτή είναι η ηλικία της Ελληνικής φιλοσοφίας, του Ελληνικού σκέπτεσθαι.  Στη συνέχεια, ακολουθούν τα επόμενα 7 χρόνια, που για τον άνθρωπο είναι οι εμπειρίες της περιόδου των 21-28 ετών: η Χριστική Ώθηση εισέρχεται στην εξέλιξη της φιλοσοφίας και ακολουθεί η περίοδος από τον Σκότους Εριγκένα μέχρι τη νέα εποχή.  Η Οντότητα αυτή αναπτύσσει στα επόμενα 700-800 χρόνια αυτά που αναπτύσσει ο άνθρωπος στις ηλικίες 28-35 ετών. Καί σήμερα ζούμε στην περίοδο ανάπτυξης όσων βιώνει ο άνθρωπος στην ψυχή-συνείδησης: βιώνουμε την ψυχή-συνείδησης της φιλοσοφίας, της φιλοσοφικής σκέψης.

Η Φιλοσοφία έχει, στην πραγματικότητα, φτάσει τα σαράντα, αλλά είναι μια Οντότητα που έχει πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.  Ένα έτος στη ζωή ενός ανθρώπου αντιστοιχεί σε εκατό χρόνια στη ζωή της Οντότητας της φιλοσοφίας.  Έτσι, βλέπουμε μια Οντότητα να διαπερνά την ιστορία, για την οποία ένας αιώνας είναι ένα έτος και η οποία εξελίσσεται σύμφωνα με τους Ηλιακούς νόμους, αν και δεν το γνωρίζουμε.

Επιπλέον, ακόμη πιο πίσω βρίσκεται μια άλλη Οντότητα ακόμη πιο υπεραισθητή από την (προαναφερθείσα) Οντότητα που εξελίσσεται όπως η ανθρωπότητα, με τη διαφορά ότι ένας χρόνος ισοδυναμεί με έναν αιώνα.  Η Οντότητα αυτή που στέκει στα μετόπισθεν εξελίσσεται με τέτοιο τρόπο ώστε η εξωτερική της έκφραση είναι ο ατομικός μας προορισμός, ο τρόπος που τον μεταφέρουμε στη διάρκεια ακόμη μεγαλύτερων περιόδων, από ενσάρκωση σε ενσάρκωση.  Εδώ στέκονται τα πνεύματα που ρυθμίζουν την εξωτερική μας μοίρα και η ζωή τους είναι ακόμη μεγαλύτερης διάρκειας από τη ζωή των πνευμάτων για τα οποία λέμε ότι ένας αιώνας αντιστοιχεί σε ένα έτος.

Βλέπετε, λοιπόν, ότι είναι σαν να βλέπουμε διαφορετικές τάξεις Οντοτήτων και, πώς, αν το επιθυμούμε, μπορούμε ακόμη και να γράψουμε τη βιογραφία της Οντότητας που στέκεται πνευματικά τόσο ψηλότερα από τον άνθρωπο όσο μεγαλύτερη είναι η εκατονταετία από το ένα έτος.

Έγινε μια απόπειρα να γραφεί η βιογραφία μιας τέτοιας Οντότητας που βρισκόταν στην εφηβεία της κατά την εποχή του Θαλή και του Αναξαγόρα, η οποία έχει, πλέον φτάσει στο στάδιο της αυτο-συνείδησης και, από τον 16^ο αιώνα, έχει εισέλθει, ας πούμε, στα ‘σαράντα’ της.  Η βιογραφία της Οντότητας αυτής παρουσίασε μια ‘Ιστορία της Φιλοσοφίας’.

Από τα παραπάνω μπορείτε, ωστόσο, να δείτε, πως η Πνευματική Επιστήμη ζωντανεύει αυτό που αλλιώς είναι αφηρημένο και πραγματικά του δίνει ψυχή.  Τι στεγνό κούτσουρο είναι, για παράδειγμα, η συμβατική ‘Ιστορία της Φιλοσοφίας’!  Και πώς μπορεί να μεταμορφωθεί όταν γνωρίζουμε ότι πρόκειται για τη βιογραφία μιας Οντότητας συνυφασμένης με την ύπαρξή μας, η οποία, όμως, εξελίσσεται σύμφωνα με τους Ηλιακούς και όχι τους Γήινους νόμους!

Επιθυμούσα να προσθέσω αυτές τις σκέψεις σε όσα μελετούσαμε πρόσφατα σχετικά με τις δυνάμεις ζωής που αναδύονται μέσα μας όταν βλέπουμε την Πνευματική Επιστήμη όχι ως θεωρία αλλά ως οδηγό για τον τρόπο ζωής μας.  Και ακριβώς μέσω της Πνευματικής Επιστήμης ανακαλύπτουμε το ζων.  Κάτι που είναι τόσο μη-ζων, τόσο στεγνό και αφυδατωμένο όσο η ιστορία της φιλοσοφίας έρχεται να μας συναντήσει από την αχλύ, την βλέπουμε ως Θεά που κατέρχεται από τα θεϊκά νέφη-ύψη, ως νεαρή στα αρχαία χρόνια, την οποία βλέπουμε να μεγαλώνει έστω και τόσο αργά ώστε ένας αιώνας να ισοδυναμεί με ένα χρόνο ανθρώπινης ζωής.  Κι όμως, όλα αυτά ζωντανεύουν: ο ήλιος ανατέλλει για μας όπως ο Ήλιος μέσα στην ίδια τη Γήινη ύπαρξη.  Διότι, ακριβώς όπως ο ήλιος ανατέλλει στο φυσικό επίπεδο, έτσι βλέπουμε τον αρχαίο Ήλιο να εξακολουθεί να ακτινοβολεί στον γήινο κόσμο μέσα σε μια Οντότητας που έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τον άνθρωπο.  Όπως παρακολουθούμε την ανάπτυξη του ανθρώπου στο φυσικό επίπεδο, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο, έτσι παρακολουθούμε την εξέλιξη της φιλοσοφίας βλέποντας μέσα της μια Οντότητα.  Όταν, λοιπόν, θεωρούμε με αυτό τον τρόπο τι μπορεί να σημαίνει η Ανθρωποσοφία για μας, φτάνουμε στο σημείο να τη βλέπουμε όχι μόνο ως οδηγό προς τη γνώση, αλλά ως οδηγό προς τις ζώσες Οντότητες που μας περιβάλλουν ακόμη και αν εμείς δεν τις αντιλαμβανόμαστε. 

Αφύπνιση στην Κοινότητα, 1923, GA 257

Το σύγχρονο ιδεώδες των σκέψεων και των ιδεών δεν μπορεί να ‘συγγενεύει’, πλέον, με το Ελληνικό ιδεώδες, που θεωρούσε ότι οι σκέψεις ήταν εσωτερικοί μάρτυρες του θείου.  Στην εποχή μας πρέπει να ασκούμε αμιγώς ανθρώπινες δυνάμεις, να εργαζόμαστε με αμιγώς ανθρώπινο τρόπο για να αναπτύξουμε σκέψεις.  Αφού, όμως έχουμε προσπαθήσει και έχουμε αναπτύξει σκέψεις ελεύθερες από κάθε ίχνος εγωισμού, αυτοπροβολής, υποκειμενικής συναισθηματικότητας ή πνεύμα διαχωρισμού, ώστε να μη χρωματίζει τις σκέψεις με προκατειλημμένες απόψεις, αφού έχουμε εξασκηθεί ως άνθρωποι να βιώνουμε τις σκέψεις στη μορφή που αυτές θέλουν να υιοθετήσουν, δεν θεωρούμε πλέον τον εαυτό μας ως δημιουργό και διαμορφωτή της σκέψης μας, αλλά, μάλλον, ως το εσωτερικό πεδίο δράσης όπου οι σκέψεις ζουν τη φύση τους.  Τότε αισθανόμαστε το μεγαλείο αυτών των ανιδιοτελών και αμερόληπτων σκέψεων που φαίνεται να είναι δικά μας δημιουργήματα και, με έκπληξη, συνειδητοποιούμε ότι είναι άξιες να εκφράζουν το θείο.  Ανακαλύπτουμε, στη συνέχεια, ότι σκέψεις που διαμορφώνονται στην καρδιά μας είναι άξιες να περιγράψουν το θείο.  Πρώτα ανακαλύπτουμε τη σκέψη και, στη συνέχεια, μαθαίνουμε ότι η σκέψη δεν είναι παρά ο Λόγος!

Ενώ με ανιδιοτέλεια επιτρέψατε στη σκέψη να σχηματιστεί μέσα σας, η ανιδιοτέλειά σας έδωσε τη δυνατότητα σε ένα θεό να γίνει ο δημιουργός αυτής της σκέψης.  Ενώ η Ανατολή θεωρούσε τη σκέψη ως αποκάλυψη και οι Έλληνες ως απόδειξη της θεϊκής πραγματικότητας, εμείς θεωρούμε ότι η σκέψη είναι ζώσα ανακάλυψη: έχουμε τη σκέψη, η οποία στη συνέχεια μας λέει ότι της επιτράπηκε να εκφράσει τη θεικότητα.  Αυτό είναι το επιστημονικό μας ιδεώδες.

 Ο Φάουστ του Γκαίτε ως Εικόνα της Εσωτεριστικής του Άποψης για τη Ζωή, 1899/1902, GA 161

Μέσα στο ανθρώπινο όν η σύνδεση με το ‘αιώνιο-Θήλυ’ γεννά το παιδί που δεν είναι κάτι μεταβατικό, αφού ανήκει στο αιώνιο.

Μια οντότητα εξελίσσεται προς τα άνω, για την οποία μπορούμε να πούμε τα εξής: Στην πρωταρχή της Ελληνικής φιλοσοφίας, η Οντότητα αυτή έχει μόλις φτάσει στο στάδιο εξέλιξης που αντιστοιχεί στην ανθρώπινη εφηβεία – η Οντότητα είναι σαν άνθρωπος ηλικίας 14-16 ετών.  Στη συνέχεια, η Οντότητα διέρχεται μια περίοδο εξέλιξης που αντιστοιχεί στην ανθρώπινη ηλικία από 14 έως 21 ετών.  Αυτή είναι η ηλικία της Ελληνικής φιλοσοφίας, του Ελληνικού σκέπτεσθαι.  Ακολουθεί η περίοδος που αντιστοιχεί με τα επόμενα επτά ανθρώπινα χρόνια, από τα 21 έως τα 28: η Χριστική ώθηση εισέρχεται στην εξέλιξη της φιλοσοφίας.  Ύστερα ακολουθεί η περίοδος που αρχίζει από τον Σκότους Εριγκένα [Scotus Erigena] και φτάνει μέχρι την αρχή της σύγχρονης εποχής.  Στα επόμενα 700-800 χρόνια, αυτή η Οντότητα αναπτύσσει ό,τι αναπτύσσει ο άνθρωπος μεταξύ των 28 και 35 ετών.  Και σήμερα ζούμε την εξέλιξη όσων βιώνει ο άνθρωπος στην ψυχή-συνείδησής του.  Βιώνουμε την ψυχή-συνείδησης της Φιλοσοφίας, της φιλοσοφικής σκέψης.

Η γέννηση και η εξέλιξη της οντότητας της Ανθρωποσοφίας προσφέρει εξαιρετική γνώση της ανθρώπινης εξέλιξης, η οποία παρέχεται αποκλειστικά από τον Ρούντολφ Στάινερ.  Τα μυστήρια της Σοφίας είναι κλειδί για την κατανόηση του μέλλοντός μας.  Η πνευματική μας εξέλιξη βρίσκεται στα χέρια αυτής της οντότητας και Αυτή φέρεται στον καθένα μας σαν να είναι δικό Της παιδί.  Η Ανθρωποσοφία προετοιμάζει την ψυχή μας να γίνει η νύμφη στον γάμο της πνευματικής-ψυχής με τον ανώτερο μας εαυτό.  Μας βοηθάει να δημιουργήσουμε το δοχείο του δισκοπότηρου στην καρδιά που ετοιμάζεται για τον νυμφίο που κατεβαίνει σαν γλώσσες φωτιάς την Πεντηκοστή.  Η Ανθρωποσοφία είναι η νέα Πεντηκοστή της καρδιάς, που εξαγνίζει την πνευματική ψυχή να περάσει το κατώφλι και να εισέλθει στον πνευματικό κόσμο.  Μόνο με τη βοήθεια της πνευματικής μας μαίας, της Σοφίας, μπορούμε να διαβούμε αυτήν την άβυσσο.

Περαιτέρω σκέψεις

Αν αληθεύουν τα αξιώματα του παρόντος άρθρου, αυτό θα φανεί με το πέρασμα του χρόνου και το μέλλον μας φέρει σε επαφή με οντότητες που είναι έτοιμες να βοηθήσουν την παροχή πνευματικών αποκαλύψεων στον κόσμο. Όσο ανερχόμαστε πνευματικά, τόσο και η Ανθρωποσοφία θα εξελίσσεται και θα μας δείχνει με αντικειμενικό τρόπο αν ακολουθούμε τον σωστό δρόμο προς το πνεύμα.  Από όλες τις θεωρίες για τη Σοφία θα αποκαλυφθεί εκείνη που είναι κατάλληλη για τον σπουδαστή.  Όπως μας λέει ο Ρούντολφ Στάινερ: «Κάθε άτομο προσομοιάζει στον Θεό που αυτός ή αυτή καταλαβαίνει».  Αυτή η αλήθεια είναι αυτονόητη, αλλά δεν αφαιρεί τις παρωπίδες από τον σπουδαστή που αναζητεί την πλήρη κλίμακα των εκδηλώσεων της Σοφίας (Wisdom).  Η δική σου εκδοχή περί του Θείου περιορίζεται από την προσωπική σου κατανόηση. Τα όρια της προσωπικής σου κατανόησης του Θείου γίνονται τα προσωπικά σου όρια.  ‘Μοιάζεις’ με το Θεό ή τη Θεά που κατανοείς.  Όσο αναπτύσσεται η κατανόησή σου, τόσο, κατά κανόνα, θα αναπτύσσεται και η εικόνα σου για το Θείο.

Αυτό το άρθρο είναι μια απόπειρα να βοηθήσει κάθε αναγνώστη/ρια να διευρύνει την προσωπική του (-της) άποψη για το Θείο, και ειδικά για τη Θηλυκή Αγία Τριάδα.  Δεν πρόκειται για δόγμα της Σοφίας, αλλά απλώς για μια εξερεύνηση της Θηλυκής Θεϊκότητας που ευελπιστώ ότι ξεκαθαρίζει πως δεν πρέπει να βιαζόμαστε να θέσουμε όρια στη Σοφία, γιατί, διαφορετικά, αυτά τα όρια θα γίνουν αυτό που είμαστε.  Είμαστε η εικόνα του Θείου που λατρεύουμε.  Ανοίγοντας την πανοραμική θέα της Σοφίας θα της δώσεις την ευκαιρία να ‘χτυπήσει την πόρτα της καρδιάς σου’ και να παρουσιάσει «αντικειμενικά» τις πνευματικές σου προσπάθειες στη συνειδητότητά σου. Είμαστε πεπεισμένοι ότι με αυτόν τον πνευματικό διάλογο η μεγαλοπρέπεια και η σοφία της Θηλυκής Θεότητας θα σου αποκαλύψουν τα μυστήρια του εξελισσόμενου εαυτού σου.  Είναι καθήκον μας στη σύγχρονη εποχή να ‘σηκώσουμε το πέπλο’ της Ίσιδας-Σοφίας και να ζήσουμε.

Για μύστες έτοιμους να υπερβούν τον συνήθη χωρόχρονο και τις συμβατικές διανοητικές ασκήσεις της Ανθρωποσοφίας, η τριλογία Του Ευαγγελίου της Σοφίας προσφέρει ακριβώς μια τέτοια εισαγωγή στην Οντότητα της Σοφίας, μέσω τριών βιογραφιών που σηκώνουν το πέπλο της Μητέρας, της Θυγατέρας και της Αγίας Σοφίας.  Ένα μονοπάτι ‘άθλων’ οδηγεί τον υποψήφιο στα δώδεκα αρχέτυπα που αποτελούν τη Θεϊκή Θηλυκή Τριάδα.  Στον 2^ο Τόμο ξετυλίγεται το μονοπάτι της αποκάλυψης που παρέχει στον υποψήφιο τη σοφία της επεξήγησης των συμβόλων που σχετίζονται με το πέρασμα του κατωφλιού προς τον πνευματικό κόσμο μέσω της μύησης.  Ο 3^ος Τόμος του Ευαγγελίου της Σοφίας, η Μύηση Σοφία-Χριστός είναι μια πνευματική αυτο-μύηση που προωθεί περαιτέρω τη διαδικασία ανάληψης του υποψηφίου.  Η διαδικασία αυτή της αυτο-μύησης είναι εναρμονισμένη με ιερές τελετουργίες και ιεροτελεστίες των αρχαίων σχολών μύησης, οι οποίες έχουν επικαιροποιηθεί με το εύρος της σοφίας της Θεϊκής Θηλυκής Τριάδας.  Μέσα στους τρεις τόμους του Ευαγγελίου της Σοφίας, ο υποψήφιος μπορεί να βρει νέα αρχέτυπα και πνευματικές απεικονίσεις που σπέρνουν το σπόρο της μελλοντικής Έκτης Εποχής.

Η φυσιολογική, ψυχολογική, θεολογική, φιλοσοφική και επιστημονική περιγραφή της Σοφίας που βρίσκεται  μέσα στο ανθρώπινο σώμα και στον κόσμο δημιουργεί μια ολοκληρωμένη εικόνα του Αιώνιου Θηλυκού και της θέσης Του δίπλα στην Αρσενική Τριάδα και την ανθρώπινη πνευματική εξέλιξη.  Έτσι, λοιπόν, η εντολή της εποχής μας είναι:

Γνώρισέ Την και θα Γνωρίσεις τον Εαυτό σου.